۲۰۹ نماینده مجلس با امضای طوماری خواستار اجرای قانون عفاف و حجاب شده‌اند!

فقیه جامع‌الشرایطی چون امام (ره) در سخنانی فرموده‌اند: «حفظ جمهوری اسلامی از حفظ یک نفر ولو امام عصر [ارواحنا فداه] باشد، مهمتر است».

گر متشرع و تکلیف محورید، این هم حکم شرعی!

برای حفظ نظام دست از لجبازی با مردم بردارید!

آخر، تا کجا آزموده را صدباره آزمودن و هیچ نیاموختن؟!

محمد علی فیاض بخش در مطلبی در روزنامه اطلاعات با اشاره به طومار ۲۰۹ امضایی نمایندگان مجلس درباره قانون عفاف و حجاب نوشت: سالیانی دور در یکی از کشورهای اروپایی -که بیشترین مهاجر را از ترکیه پذیرفته است- خوددعوت‌گرانه هنگام افطار رمضان به مجمعی بزرگ از ایشان رفتم. خیل روزه‌داران مرد و زن، باحجاب و کم‌حجاب و بی‌حجاب، کراواتی و عرقچینی، با ریش انبوه و صورت صیقل سه‌تیغ، همه در کنار هم آرام نشسته بودند. تا افطار، زمان داشتیم. یک گروه از هموطنانشان یک موسیقی سنّتی در حال وهوای رمضانی اجرا می‌کرد. کمی به اذان مانده، سازها را کناری نهادند و یکی از نوازندگان، قرآن گشود و به تلاوت پرداخت، مقارن با غروب، یکی دیگرشان از همان سازنوازان برخاست و اذان گفت و سپس همگی به هم قبولِ طاعت گفتند و روزه گشودند.

من که به طریقی دیگر از خط‌کشی‌های برخی هم‌وطنانم مأنوس بودم و به عهدی دیگر مألوف، ابتدا عجَب آوردم و پیش خود، خدایْگانه، اما شماتت‌گرانه گفتم: «مرحباتان باشد بدین تکثّر و ناهم‌گرایی در رفتار! بابا، شما دیگه کی هستین؟!»

اندکی بعد، که وظیفه‌ی خدایگانی از گرده‌ام فرو نهادم و به بطن ماجرا فرو شدم؛ دیدم از قضا ما ناهم‌گراییم و از خوشِ حادثه، آنان هم‌گرا؛ که به اندک و بیشِ تفاوت‌ها، پنجه در چهره‌ی یکپارچگی خویش نمی‌کشند و تفاوت در حجاب و تشخّصات ظاهری را دستمایه‌ی چالش‌ها و خشونت‌ورزی‌ها و بداخلاقی‌ها باهم نمی‌کنند.

طرح‌نویسان و لایحه‌نگاران و جریمه‌سازان، الحق و الانصاف اگر دغدغه و داعیه‌ی وحدت و ملّیت و امنیّت دارند، لااقل در این یک قلم، همه‌ی نظراتِ جامعه‌شناسان و روان‌شناسان و مصلحان و دلسوزان را یک‌جا نادیده نگیرند و پژواکِ‌سازی را که کوک کرده‌اند -و شاید امروز بی‌صدا باشد- برای فردا و فرداها پیش‌بینی و پیش‌شنوایی کنند. آخر، تا کجا آزموده را صدباره آزمودن و هیچ نیاموختن؟!

عقل سلیم می‌گوید الان وقت اجرای قانون حجاب نیست

روزنامه اصولگرای خراسان در واکنش به زمزمه ها برای اجرای قانون حجاب مطلبی منتشر کرد. این روزنامه نوشت: در کشور گاهی با پدیده‌هایی مواجه هستیم که از فرط بداهت در نوشتن درباره ‎اش دچار تردید، سوال و ابهام می‌شویم. اجرای قانون جدید عفاف و حجاب یکی از این موضوع هاست.

این توضیح لازم است که در این مطلب به حجیت شرعی یا قانونی حجاب و مسائل مرتبط با آن نمی‌پردازیم؛ حتی بنا نداریم درباره روند تهیه قانون و اشکالات احتمالی و حواشی آن اشاره‌ای داشته باشیم. بلکه مسئله‌ای که در روزهای اخیر مورد توجه قرار گرفته است، زمان و نحوه اجرای این قانون چالش برانگیز است.

عقل سلیم حکم می‌کند که با توجه به زخم‌های اقتصادی و اجتماعی زمان اجرای قانون فرا نرسیده است؛ به عبارتی چالش‌های متعدد معیشتی بر تن رنجور طبقات مختلف مردم، آستانه تحمل‌پذیری را به شدت کاهش داده است و هرگونه تنش در شرایط موجود در حکم جرقه بر آتشی است که پیامدهای نامعلوم دارد. در کنار ریسک‌های یادشده، دشمنان خارجی نیز به طور پیوسته سرمایه اجتماعی را هدف گرفته‌اند و اختلاف را موهبتی برای خود می‌دانند.

بر این اساس عقلانیت حکمرانی بر درستی تصمیم شورای عالی امنیت ملی صحه می‌گذارد زیرا اولویت‌ها در شرایط جاری روشن و بدیهی است. بنابر اصل ساده اولویت‌ها در حکمرانی نشان می‌دهد تصمیم شورای عالی امنیت ملی درباره تعویق اجرای قانون به لحاظ اصول اولیه سیاسی و اجتماعی مدبرانه و سنجیده است؛ زیرا تن نحیف اجتماعی آماده مواجهه جدید برای حل چالش‌های جدید نیست.

اگر قانون حجاب و عفاف اجرا بشه چه خواهد شد؟

این در حالیست که تا چندی پیش وحشت از تراشه‌های اجتماعیِ شکست استراتژیک در منطقه، خامنه‌ای را وادار کرده بود لایحه‌ٔ عفاف و حجاب را که با آن دور برداشته بود تا سرکوب و چپاول را پیش ببرد، درش را گل بگیرد و از حیز انتفاع خارج کند. وقتی استراتژی شکست می‌خورد، آثار اجتماعیِ چنین لایحه‌ای هم از جنس آثار همان شکست می‌شود:

مجری یک برنامه اینترنتی در داخل کشور از مهمان برنامه که یک تحلیلگر سیاسی است، می پرسد: اگر قانون حجاب و عفاف داده بشه به دولت و بخواهند که اجرایش بکنند، چه سرنوشتی در انتظار جامعه است؟

محمدعلی جنت‌خواه در پاسخ می گوید: بشار اسد! این سرنوشت، همون سرنوشت می‌شه. من فکر می‌کنم شورای عالی امنیت ملی هم دید که در سوریه اوضاع چه شکلی است، خودش مداخله کرد و این ابلاغ رو عقب انداخت. من فکر می‌کنم ابلاغ این قانون برای اجرا، خیلی زود سرنوشت بشار اسد رو این‌جا تکرار می‌کنه... مردم تو مترو و اتوبوس یا دیالوگ‌ها و نوع توئیت زدن، انگار منتظرند که یک اتفاقی بیفته، یک حرکتی بکنند. همه منتظر یک اتفاق بزرگ هستند که احتمالاً تویش هم مشارکت کنند...