به گزارش دویچه وله، این مواضع صریح، به‌ویژه در فضای ملتهب پس از جنگ، نارضایتی اصولگرایان تندرو و برخی محافل نزدیک به نهادهای امنیتی را برانگیخته بود. پیام زاهد در "اکس" در روز استعفا، علاوه بر انتقاد از انتصاب سقاب اصفهانی، ارجاعی تلخ به مرگ فواد شمس، روزنامه‌نگار و تحلیلگر سیاسی داشت که دو روز پیش‌تر، در ۲۱ آبان، بر اثر "فشار روزگار" به زندگی خود پایان داد.

زاهد که ریاست انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران را نیز برعهده دارد، در سوگ او نوشته بود: «کوچ فواد شمس، نمونه کوچکی است از رنج‌هایی که روزنامه‌نگاران و‌نویسندگان و نخبگان این سرزمین می‌برند! [...] ما همگی مرده‌ایم؛ بدنمان سرد نشده...»

به نظر می‌رسد در چنین فضایی، انتصاب یک مدیر منتسب به دولت پیشین که نماد "یکدستی" و نه "وفاق" محسوب می‌شد، به مقام معاونت رئیس‌جمهور، برای زاهد معنایی مضاعف یافته است.

استعفای فیاض زاهد بیش از کناره‌گیری از یک سمت اداری، عملا نوعی مرزبندی میان "حضور در ساختار" و حفظ استقلال بوده است. او از جمله معدود چهره‌هایی بود که کوشید در دولت پزشکیان نقش مشاور منتقد را ایفا کند، در حالی که به نظر می‌رسد در "دولت وفاق ملی"، حتی صداهای اصلاح‌طلب همدل نیز تنها تا جایی تحمل می‌شوند که "وفاق" کنونی دست‌نخورده باقی بماند.

در همین حال روزنامه فرانسوی فیگارو در گزارشی می‌نویسد: نارضایتی عمومی بیش از گذشته متوجه شخص رهبر جمهوری اسلامی شده است. برخی چهره‌های سیاسی و حتی خانواده‌های نزدیک به حاکمیت نیز اکنون از خامنه‌ای انتقاد می‌کنند.

در این گزارش به اظهار نظر اخیر فائزه هاشمی رفسنجانی اشاره شده که مرگ پدرش را «قتل سیاسی» دانسته و با مقایسه آن با قتل امیرکبیر به دستور ناصرالدین‌شاه به طور غیرمستقیم خامنه‌ای را مسبب اصلی قتل هاشمی رفسنجانی معرفی کرده است.

در گزارش فیگارو همچنین آمده است که چهره‌هایی مانند مصطفی تاجزاده، که بارها زندانی شده‌اند، نظام اسلامی ایران را «غیرقابل اصلاح» می‌دانند و آزادی زندانیان سیاسی، انحلال سپاه پاسداران و برگزاری همه‌پرسی را راه‌حل آینده کشور و خروج از وضعیت کنونی معرفی می‌کنند. بازداشت اخیر او بخشی از موج جدید دستگیری نویسندگان، جامعه‌شناسان و چهره‌های فکری عنوان شده است.

به گزارش رادیو فرانسه، فیگارو همچنین از افزایش احکام اعدام، آن هم پس از محاکمات کوتاه و با اتهام‌های مبهم، گزارش می‌دهد و سپس به نقل از صدیقه وسمقی، می‌نویسد: «وقتی یک حکومت خود را قدرتمند می‌بیند، نیازی به بازداشت‌های گسترده ندارد.» فیگارو نتیجه می‌گیرد که اقدامات اخیر رهبر جمهوری اسلامی شکاف میان هسته سخت قدرت و جامعه ایران را عمیق‌تر کرده است.