نماینده کلیمیان در مجلس شورای اسلامی با انتشار نامه‌ای سرگشاده از جامعهٔ یهودیان ایران خواست تا کانال‌های فارسی‌زبان اسرائیلی را ترک کنند تا به گفتهٔ او، از مشکلات قانونی احتمالی جلوگیری شود.

همایون سامه‌یح نجف‌آبادی در نامهٔ خود تأیید کرده که به‌دلیل «کامنت‌ها و لایک‌های تعدادی از هم‌کیشان، به ارگان‌های اطلاعاتی جمهوری اسلامی احضار شده بود» و جلسات متعددی هم برای «حل مشکل هم‌کیشان» برگزار کرده تا مشکلی برای آنان ایجاد نشود.

این عضو مجلس شورای اسلامی در پایان هشدار داده که در صورت ادامهٔ فعالیت یهودیان ایرانی در کانال‌های اسرائیلی در شبکه‌های اجتماعی، علاوه بر احتمال بروز «مشکلات قضایی»، پیگیری و حل مشکل هم «بسیار دشوارتر» خواهد شد.

جامعهٔ یهودیان ایران در سال‌های اخیر همواره با فشارهایی از سوی حکومت جمهوری اسلامی روبه‌رو بوده‌ است. به‌نظر می‌رسد که مشکلات تازه پس از جنگ ۱۲ روزهٔ اخیر بروز کرده است که در جریان آن شماری از فرماندهان رده‌بالای نظامی جمهوری اسلامی کشته شدند.

بخش عمدهٔ یهودیان ایران پس از انقلاب بهمن ۵۷ به اسرائیل و دیگر کشورها مهاجرت کردند. با وجود این،‌ ایران ‌پس از اسرائیل،‌ همچنان میزبان بزرگترین جامعهٔ یهودیان در خاورمیانه است.

تارنمای "ایران وایر" در گزارشی نوشت: زندگی اقلیت‌های دینی در ایرانِ جمهوری اسلامی حساس و شکننده است، اما در میان آن‌ها وضعیت یهودیان از همه متناقض‌تر به‌نظر می‌رسد. از یک‌سو، رسانه‌های حکومتی با نمایش مدارس کلیمی، رستوران‌های کاشر، برگزاری مراسم آیینی در کنیسه‌های باشکوه و کیپاها و تَلیت‌های خوش‌رنگ و شهروندان یهودی که در کنار نمایندگان رسمی خود در ساختار حکومت مناسبت‌های جمهوری اسلامی را پاس می‌دارند، تصویری آرام از آنها ارایه می‌کنند. در طرف دیگر، از حسینیه دفتر خامنه‌ای در قم، صدای صدها دانش‌آموز نوجوان به گوش می‌رسد که احتمالا بی‌آن‌که بدانند چه می‌گویند، فریاد می‌زنند: «حالا همگی قاتلِ اولادِ یهودیم!»

از یک‌سو «مدارای مذهبی» با یهودیان و امنیت اماکن دینی در شهرهای ایران، سرخط رسانه‌های حکومتی را پر می‌کند؛ از سوی دیگر، بزرگ‌ترین بیلبوردهای نابودی اسراییل با ستاره‌های داوود در آتش و خون حوالی همان اماکن نصب می‌شوند. در شرایطی که تدریس زبان عبری حتی در مدارس یهودی مجاز نیست، عبری در فضای عمومی و معابر مختلف بر تابلوهای حاوی وعده‌های (حمله موشکی) صادق یک و دو و غیره خودنمایی می‌کند.

معلوم نیست مخاطب این تابلوها کیست و صداوسیما دقیقا خطاب به چه کسانی فراخوان همکاری به زبان عبری بیرون می‌دهد؟ در سرزمینی که تقریبا هیچ‌کس عبری نمی‌داند! جز جامعه کوچکی که این زبان را برای قرن‌ها آن هم نه برای زندگی روزمره، بلکه تنها برای زمزمه‌های زیر لب به‌هنگام عبادت و مناجات نگاه داشته تا به این شکل از هستی و هویتش محافظت کند.

به‌راستی یهودیان ایرانی در چه شرایطی به‌سر می‌برند؟ آیا تحت فشارهای امنیتی و سیاسی هستند؟ یا با توسل به سانسور و سرکوب درونی به راه‌های مسالمت‌آمیزی برای سازش با جمهوری اسلامی رسیده‌اند؟ آیا نمایندگان رسمی یهودیان در ساختار جمهوری اسلامی منتخبان واقعی آن‌ها هستند یا تنها ابزاری هستند برای ادای وفاداری نمایشی به حکومت؟