همین نیم ساعت پیش مدیر نمایشگاه تماس گرفت و پوزش خواست و گفت: مرا تحت فشار گذارده اند که: نوری زاد از عناصر فتنه است و شما نباید با او همکاری کنید. به وی گفتم: باکی نیست بانو. کارهای من مگر سیاسی بوده اند؟ ن...بوده اند که! و گفتم: اینها نه از من، که از سایه های بلند خود در هراسند. سایه ها که بلند شوند، بی مایگان می هراسند.

باور کنید من در این مدت با هفت مدیر گالری صحبت کرده ام. چه در تهران و چه اصفهان. همگی با رویی گشاده با من نشسته اند و سخن گفته اند و کارها را دیده اند و پسندیده اند و همگی نیز پاسخ منفی داده اند. با این دلیل که: شما خود می دانید، ماییم و این چند متر جا.

مانده بود این آخری: گالری سبحان. که مدیرش بانویی است بسیار همراه و همدل. تصویر تابلوهای مرا برداشت و برد به موزه ی هنرهای معاصر که رییسش بر کارِ همه یِ نمایشگاه ها اشراف دارد. جناب رییس کارها را دیده بود و پسندیده بود و گفته بود: فلانی هیچ منع قانونی برای برگزاری نمایشگاه ندارد. بانو به شوق آمده بود که چند تی شرت نیز وی نقاشی کند و اسمش را بگذاریم: نمایشگاه مشترک. و رفتیم پیِ طراحی پوستر و کارت دعوت و حتی من با ایسنا مصاحبه کردم در این خصوص. که دیروز البته این بانو پای پس کشید و گفت: کار مشترک نشد، همان خودِ شما باشید بهتر است.

ساعتی پیش جناب رییس موزه ی هنرهای معاصر به این بانو زنگ می زند و می گوید: از بالا مرا به توپ بسته اند که چرا به فلانی که اهل فتنه است، نمایشگاه رسمی داده اید؟ و این که: جمعش کن و گرنه....!

بانو بسیار شرمنده بود و مرتب پوزش می خواست. گفتم: نگران نباشید بانو. شاید یک روزی تابلوهایم را به دوش گرفتم و در خیابانها به راه افتادم و داد زدم: آهای مردم، عشق می فروشم.