روز پنجشنبه، کُمیسیون امنیت ملی مجلس مُلاها از آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر منصب ریاست جمهوری خواست "برای پاسخ‌گویی به سووالات برخی نمایندگان" در جلسه روز سه شنبه (۲۰ دی‌ماه) آن حُضور یابد. این پُرسش که جواب فراکسیون نظامی – امنیتی دولت به حرکت مجلس چگونه خواهد بود، حتی برای مُبتکران آن نیز نمی توانست پیش بینی ناپذیر باشد.

آنها در پروسه یک هُجوم نمایشی دیگر با همین متُد که اُفتان و خیزان ماه هاست بازی می شود، به طرفهای مُقابل خود اثبات کرده اند که دندانی برای گاز گرفتن ندارند و نیازی به جدی گرفته شدن غُرش آنها نیست. از این رو به راستی شگفت آور نیست که پادوی پیشین ولی فقیه نه به تاریخ تعیین شده از سوی مجلس بها داده است و نه در اساس – آنگونه که مُعاون پارلمانی وی مُتذکر گردیده - خیال دارد به "سووالات" آنها پاسُخ دهد.

با این همه نمی توان از نظر دور داشت که راست سُنتی تاکتیک کُهنه خود را صیقل زده و برخلاف گُذشته که میدان جدال دوطرفه مجلس – دولت را می گشود، این بار وزن "سووالات" خود را روی رابطه دولت - رهبر نهاده و به گونه انحصاری، ناهمگونیهای این مُناسبات را برجسته ساخته است.

منابع "اُصولگرا" می گویند، موضوع سووالهای کُمیسیون امنیت ملی مجلس مُلاها را اعتصاب 11 روزه آقای احمدی نژاد در اعتراض به دخالت آیت الله خامنه ای در تعیین ترکیب کابینه و اقدام رییس دولت در برکناری وزیران منصوب شده "رهبر"، آقایان مُتکی و مُصلحی، تشکیل می دهد.

این اقدام از یک طرف می تواند تلاش برای استفاده از رانت "رهبر" برای پیشبُرد منافعی باشد که به تنهایی و بدون تکیه به وی تامین پذیر نیست و از طرف دیگر می تواند کوشش در جهت درگیر ساختن هر چه بیشتر آقای خامنه ای در بُحرانی را مُنعکس کند که وی با وجود ایستادن در میانه اش، به گونه مُضحکی مایل بوده خود را بر فراز آن جلوه دهد.

چه این یا آن احتمال، جواب فراکسیون نظامی – امنیتی دولت یکسان است؛ "رهبر"، شریک و - در تعریف به روز شده - گروگان مُعامله ای است که با خانه شاگردهای ناسپاس اش عقد کرده است. او نه می تواند هزینه "بی بصیرتی" اش را بپردازد (چون منابع سیاسی و اجتماعی برداشت آن را ندارد) و نه می خواهد دست به چنین عقب نشینی ای بزند (زیرا نسبت به سرنوشت خود بیمناک است). بنابراین از نگاه آنها، "اُصواگرایان" می توانند تا نفس دارند، این باروت نم کشیده را خرج توپ خالی کنند.