به گزارش رکنا، فستیوال کوچه که به عنوان نمادی از شور و نشاط فرهنگی در بوشهر شناخته شده است، امسال به ناگاه با اعلام عجیب تعطیلی مواجه شد.

این فستیوال که به دلیل جذابیت‌های هنری و فرهنگی‌اش، سال‌هاست مورد استقبال مردم و گردشگران قرار گرفته، در حقیقت نه تنها فضایی برای شادی و سرگرمی فراهم می‌آورد، بلکه چرخ اقتصاد محلی را نیز به حرکت درمی‌آورد.

دلیلی برای لغو جشنواره امسال اعلام نشده، اما ایسنا گزارش داده که دو روز پیش در نماز جمعه دشتستان، حسن مصلح انتقادهای تندی علیه جشنواره مطرح کرد.

آخودن مصلح، امام جمعه خامنه ای در دشتستان در آخرین خطبه‌های خود در ۲۹ فروردین گفت: «شعار کاذب خیام‌خوانی و ترویج فرهنگ سنتی و اصیل بوشهر، بهانه‌ای شده برای ترویج اختلاط، رقص، کشف حجاب و شکستن خطوط قرمز شرع و عرف کاری که اینان مروج آن هستند، انسان را یاد عملکرد بنیاد فرح پهلوی می‌اندازد.»

این رویداد که قرار بود چهارمین دوره خود را پشت سر بگذارد، تمامی مجوزهای لازم را کسب کرده بود اما به نظر می‌رسد اظهارات امام جمعه دشتستان بوشهر در لغو «کوچه» دخیل بوده است که این رویداد هنری را بهانه‌ای برای ترویج اختلاط و رقص دانسته بود.

برگزارکنندگان «فستیوال کوچه» در بوشهر ضمن تایید خبر لغو این فستیوال، در توضیح این اتفاق در صفحه رسمی خود متنی را منتشر کردند:

در این متن آمده است: «‌‎ما باختیم... بی‌هیچ خشم و طعنه‌ای تبریک می‌گیم به سمت برنده. بُرد هَرزی‌ست ولی تبریک. تو نمی‌دانی در درازنای زمان چه را از خودت و مردم دریغ کردی، اما تبریک. تو نمی‌دانی زانوبه‌زانو نشوندن آدم از اون سَرِ ارومیه تا این‌ور کاشمر تا آخرین خشکی قشم الی منتهای اهواز و اراک و اصفهون یعنی چه.

تو کی بابت تبعات تصمیم‌هات تنبیه شدی مرد؟ تو چه می‌دانی کارمندی که زور زده مرخصی‌هاش رو جمع کرده که ننه‌ی ۷۶ساله‌ش رو با حداقلِ پولِ ته جیبش بیاره بوشهر تو اتاق یک تخته با پتویِ کف‌خواب، بلکه ننه‌دختری، مرگ برادر جوانشان رو لای دلخوشی کوچه‌های بوشهر از سر به‌در کنند یعنی چه؟ تو کِی یکی برات نوشت “خواستم از پل کریم‌خان بپرم تموم کنم، گفتم تا بیام فستیوالِ شما هم ببینم شاید تو سرم یه چیزی تغییر کرد؟ ‌‎خانم‌ها و آقاها!‌‎بوشهری‌های قشنگ و مردمِ هر جایِ عزیز ایران! ‌‎ما، تا دلخوشیِ کوچکِ “در بوشهر در پناه هم نشستن” از دست نرود، هر چی گفتن پذیرفتیم، کما که تیم راگبی رو ببرند تو زمین بسکتبال و بگن “یالله بازی کن!”

همه کاهیدن‌ها و زدودن‌ها رو پذیرفتیم. ‌‎پذیرفتیم اما نشد. هِی دیر شد، ولی نشد. ‌‎ما حالا تا آنجا که تن یک آدم جا بدهد، شرمساریم. ‌‎به هتل‌ها و ایرلاین‌ها رو می‌ندازیم که یک معرکه‌ی انسانی راه بندازند و فارغ از روالِ دستاوردهایِ اقتصادی، بی‌پنالتی، مبالغ رزروِ جا و پرواز رو عودت دهند. ‌‎بعد، اگر و اگر و اگر کسی دلش خواست علی‌رغم همه‌ی اینها، بیاید و آن چند روز وعده داده شده‌ی اردیبهشت را در بوشهر میهمان ما باشد، ما و رفیق‌هایمان و مردم لِنگه‌ندارِ بوشهر، تماااام وجودمون رو خرج “دلخوشْ‌ به خانه برگشتن”‌ش می‌کنیم.

تمامِ ما شاید برابر شأن و شخصیت و سلیقه‌ی شما اندک باشد، ولی بی‌دریغ خرج قلب، قدم‌ و نظر بلندتان می‌کنیم. ‌‎چه‌بسا فستیوال موسیقی کنار رفت که فستیوال آدم‌ها از راه برسد؛ فستیوالِ مردم غریب و غریب و شریف ایران.»