این مرد آمریکايی پس از تحمل درد شدید و حتی کما، با تزریق تدریجی زهرها، سیستم ایمنی خود را وادار کرد تا پادتن هایی علیه سموم مختلف تولید کند. این فرآیند مشابه واکسن زنی است، اما بسیار خطرناک تر و پیچیده تر.

در سال 2025، شرکت بیوتکنولوژی Centivax به سرپرستی دکتر جیکوب گلانوویل (Jacob Glanville) با استفاده از خون فریده، موفق به استخراج دو نوع پادتن قوی شد. این پادتن ها در ترکیب با دارویی ضد سم به نام varespladib، یک پادزهر تجربی ساختند. این پادزهر موفق شد موش ها را در برابر دوزهای کشندهٔ زهر 13 گونه مار کاملاً محافظت کند و در برابر 6 گونه دیگر، محافظت نسبی ایجاد نماید.

نتایج این پژوهش در ژوئن 2025 در ژورنال Cell منتشر شد و تحسین بسیاری از زیست فناوران را برانگیخت. به گفته دکتر آندریاس لاوستسن-کیل از دانشگاه دانمارک، این ترکیب "شاید بهترین پادزهر ترکیبی منتشرشده تا امروز باشد".

هرچند این پادزهر هنوز در مراحل آزمایشی قرار دارد و برای استفاده انسانی نیازمند آزمایش های بالینی است، اما امیدهای زیادی در زمینهٔ درمان سریع و مؤثر مارگزیدگی به وجود آورده است. گلانوویل تأکید می کند که هیچ کس نباید این روش را تقلید کند: کار تیم فریدای شگفت انگیز بود، اما هرگز نباید تکرار شود.

در حال حاضر، تیم تحقیقاتی قصد دارد آزمایش هایی روی حیوانات خانگی (مانند سگ ها) در استرالیا آغاز کند و همچنین در حال بررسی میلیاردها پادتن موجود در خون فریده برای ساخت پادزهرهای قدرتمندتر است.