در چندین کشور غربی نمایندگان پارلمان و مقامات دولتی هم حکم اعدام توماج را غیرانسانی و ظالمانه خواندند و خواهان آزادی او شدند.

گزارشگر بی بی سی گفت: بسیاری از معترضان می‌گویند که توماج نه تنها در مقابل فقر، فساد و ظلم سکوت نکرد، بلکه در آن محیط خفقان داخل کشور در اوج اعتراضات به صدای مخالفان حکومت مبدل شد.

حکم اعدام توماج در حالی صادر شد که همزمان ماموران گشت ارشاد هم به خیابان‌ها ریخته و برای اعمال حجاب اجباری صدها نفر را بازداشت و جریمه کرده‌اند.

بسیاری از مخالفان حکومت می‌گویند حکم اعدام علیه توماج نشانه اقتدار حکومت و دستگاه قضایی آن نیست، بلکه نشانه ترس حکومت از کلمات اعتراضی است که «توماج‌ها» می‌خوانند.

واقعیتی که ایرانی‌ها ۴۵ سال هر روز با آن روبه‌رو هستند

جعفر پناهی، فیلمساز سرشناس ایرانی، حکم اعدام صادرشده برای توماج رپر معترض را «قرون وسطایی» خواند و نوشت: «وظیفه من و تو است که با انفعال خود، قلب پسر ایران را نشکنیم.»

او نوشته که در دیدارکوتاهی که با توماج پس از آزادی از زندان داشت او گفت که چند ماه اول که بازداشت شده بود «روزی ۱۲ ساعت زیر شکنجه بوده» و «صدای شکستن پا و انگشتان دستش» را می‌شنیده است.

جعفر پناهی شرح داده است که چطور آن زمان او و محمد رسول‌اف تحمل شنیدن حرف‌های توماج و آنچه بر او گذشته را نداشتند.

همچنین شبکه ایکس متعلق به توماج از واکنش یک مجله موسیقی بین المللی به حکم اعدام او خبر داده است.

رولینگ استون که مجله‌ای مشهور در زمینه موسیقی است، نوشته: تصور حکم اعدام یک هنرمند «رپ فوق‌العاده بااستعداد» به‌دلیل موسیقی سخت است. اما این واقعیتی است که ایرانی‌ها ۴۵ سال است هر روز با آن روبه‌رو هستند.

برخی معترضان نیز در شبکه های اجتماعی نوشتند: توماج صدای همه فرودستان و مردم تحت ستم در ایران است و اکنون نوبت همه ماست که برای بار آخر به حکومت اولتیماتوم دهیم: ما همه توماج هستیم، بجنگ تا بجنگیم...

فیلم زیر: این عوعو سگان شما نیز بگذرد، سوراخ‌موش بخر

نیمه‌ی دوم قرن سیزدهم میلادیست. خاک ایران زیر سُم ستوران مغول‌ به خاکستر تبدیل شده و فرزندان چنگیزخان مدت‌هاست بر کشور حکم می‌رانند. سیف جوان در همین دوران ویرانی به دنیا آمده و بزرگ شده و بسیار «محنت» و «تیرِ جور» و «تیغ و نیزه‌ی ستم» و «بیداد ظالمان» و «ناکسان» دیده. سیف فَرغانی یا فُرغانی قصیده معروف خود را با مَطلَع «هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد» خطاب به حاکمان مغول و کارگزارانش هفتصد سال پیش سرود.

نیمه‌ی اول قرن بیست و یکم است. خاک ایران زیر نعلین ملایان و چکمه‌ی پاسدارانش لگدمال شده و قاتلان و قاتل‌زادگان بر کشور حکم می‌رانند. توماج جوان در همین دوران ویرانی به دنیا آمده و بزرگ شده و بسیار «درد مردم» و «ظلم به مظلوم» و «وسط‌باز» و «ماله‌کش» و «ژورنالیست بازاری» و «مخبر دوزاری» و «هنرمند درباری» و «مأمور و معذور» و «جلاد» و «سوپاپ اطمینان» و «منصوب بی‌اختیار» و «اصلاح‌طلب حزب باد» و «صادراتی» و «نایاکی» و «بازیگر حکومتی» دیده. توماج صالحی رپ معروف «سوراخ موش بخر» را با مَطلَع «اگر دیدی درد مردمو ولی چشاتو بستی» خطاب به حاکمان جمهوری اسلامی و کارگزارانش در ایران امروز خوانده است.

طی قرون گرچه شیوه‌ی فشار و سرکوب و حکومت مانند واژه‌ها تغییر کرده اما هر دو، فریاد اعتراض به یک ماهیت و موجود است: حکومت‌ سرکوبگر و ضدمردمی و وابستگانش.

نکته جالب اینکه در دوران سیف نیز کارگزاران ماله‌کش به فعالیت مشغول بودند و او خطاب به آنهاست که در همین قصیده سروده: «ای تو رمه‌سپرده به چوپانِ گرگِ طبع/ این گرگیِ شبانِ شما نیز بگذرد!» همانها که به دلیل انواع منافع (گرگِ طبع) «گرگیِ شبان»شان (جمهوری اسلامی) را تغذیه می‌کنند!

توماج صالحی جوان نیز که با مسالمت‌آمیزترین شیوه یعنی هنر اعتراضی علیه وضعیت موجود عصیان می‌کند کاری جز مانند سرودن سیف در اعتراض علیه مغولان انجام نداده! سیف نیز مرگ حاکمان وقت را نوید داده و به آنها هشدار داده بود که پایان «عوعو سگان»شان و «گرد سم خران»شان نیز خواهد رسید.

حالا چطور کارگزارانی که ظاهرا برای «سیاهپوستان» گلو می‌درند، رپ یک جوان را، به عنوان هنری که از دل اعتراضات سیاهپوستان آمریکا زاده شده، نه تنها تحمل نمی‌کنند بلکه آن را «تهدید» و «جنایت» می‌نامند و به دنبال «گردن» برای «طناب» خونین جمهوری اسلامی‌شان می‌گردند؟! مگر نهادها و فعالان «حقوق بشر» مرتب به ناقضان حقوق بشر و حامیان آنها هشدار نمی‌دهند که می‌بایست «پاسخگو» باشند و دیر یا زود در دادگاه‌های صالح «تقاص» (کیفر، تاوان، مجازات) پس خواهند داد؟!! مگر ناقضان حقوق بشر و مدافعان پیدا و پنهان آنها پس از سقوط، دنبال «سوراخ‌موش» نگشته و نمی‌گردند؟!

سیف و توماج جز حقیقت نگفته‌اند! سیف از مغولان جان به در برد و نزدیک هشتاد سال عمر کرد. توماج جوان تا زمان نوشتن این جملات به جرم حقیقت‌گویی در دست حکومت اسلامی اسیر است.