به گزارش ایلنا، آن‌طور که این معلمان بارها گفته‌اند، گاهی حتی برای کار در مناطقِ دورافتاده از جیبِ خود خرج کرده‌اند و حقوقی که دریافت کرده‌اند حتی نتوانسته خرج رفت و آمدِ آن‌ها را تأمین کند. تأسف‌بارتر اینکه آن‌ها حتی گاهی همین حقوق ناچیز را هم یا اصلا و یا با تاخیرِ چند ماهه دریافت کرده‌اند. بیمه‌ی این معلمان به سختی رد می‌شود و سابقه‌‎ی بیمه‌ی بسیاری از آن‌ها با وجودِ سابقه‌ی کار بالا، گاهی حتی به سختی به یک تا دو سال می‌رسد.

با وجودِ تمام این مشکلات چرا این معلمان همچنان به همکاری با آموزش و پرورش ادامه می‌دهند؟ وعده‌هایی که مسئولان به این معلمان غیررسمی می‌دهند آن‌ها را امیدوار کرده که به معلمی در این شرایط ادامه بدهند، بلکه روزی این وعده‌ها محقق شود و آن‌ها نیروی مستقیم آموزش و پرورش بشوند.

روش شریعتی (به نمایندگی از جمعی این معلمان) می‌گوید: اگر بحث علاقه به معلمی را کنار بگذاریم، این معلمان معمولا جوانان تحصیلکرده‌ای هستند که به امیدِ یافتنِ شغلی ثابت پا به آموزش و پرورش گذاشته‌اند و متأسفانه تحتِ بدترین شرایط و با حقوقی که حتی نمی‌توان آن را «بخور و نمیر» دانست، کار می‌کنند.