این کشور هیمالیایی جدیدترین کشور در این منطقه است که تحت تاثیراعتراضات خیابانی خشونت‌آمیز ضد دولتی جوانان قرار گرفته و ارکانش به لرزه درآمده است. تظاهرکنندگان جوان در این کشور پس از آنکه سرویس‌های رسانه اجتماعی از قبیل فیس‌بوک، ایکس و یوتیوب فیلتر شدند، به خیابان‌ها آمدند و اعتراضاتی را کلید زدند که تا امروز به استعفا و فرار نخست‌وزیر منجر شده‌ است.

جنبش‌های اعتراضی می‌توانند با یک جرقه شعله‌ور شوند، اما اغلب در پشت سر خود دلایل و بهانه‌های بسیاری دارند- و تجمع این بهانه‌هاست که در نهایت جنبشی بزرگ را شکل می‌دهد. در مورد نپال، سوخت این اعتراضات، نارضایتی‌های انباشته مردم از فساد و کمبود فرصت‌های اقتصادی است- که در نهایت در تجمیع با واکنش نسل زد به فیلتر شدن رسانه‌های اجتماعی جنبشی خشمگین را جرقه زد.

تظاهرات در نپال «اعتراض نسل زد» نام گرفت؛ نسلی که به طور کلی به متولدین ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۲ اطلاق می‌شود. بسیاری از معترضان نوجوان، حتی در لباس مدرسه، علیه حاکمان سیاسی سالخورده و فاسد به خیابان آمدند. پس از دو روز اعتراضات مرگبار و ویرانگر، کی‌پی شارما اولی نخست‌وزیر استعفا داد.

جرقه اولیه این شورش ممنوعیت استفاده از شبکه‌های اجتماعی محبوب بود، اما این تصمیم تنها به‌عنوان نقطه انفجاری برای خشم انباشته‌شده علیه فساد و سبک زندگی اشرافی فرزندان سیاستمداران عمل کرد. نپال، با میانگین سنی ۲۵ سال (کمتر از میانگین آسیایی یعنی ۳۲)، نمادی از روندی رو به گسترش در منطقه است: رهبران سالخورده در مقابل جوانانی بیکار، جاه‌طلب و بی‌حوصله از سیاست‌های سنتی. این تازه‌ترین دومینویی بود که فرو ریخت.

خیابان‌های کاتماندو، پایتخت نپال پر از نشانه‌های انقلاب است: لکه‌های خون خشک‌شده بر آسفالت که باران‌های موسمی در حال شست‌وشوی آن‌هاست، ظروف شکسته در خانه‌های غارت‌شده سیاستمداران و بوی دود ساختمان‌های عمومی به آتش کشیده‌شده؛ اما شاید هیچ چیز مانند نوشته‌ای با ماژیک سیاه بر دیوار مرمری ساختمان سوخته پارلمان پیام لحظه را منتقل نکند:

از این پس تنها جوانان نسل زد در این مکان خواهند بود. رهبران فاسد از کشور اخراج خواهند شد. زنده باد نپال. زنده باد جوانان نسل زد...