دویچه وله در یک گزارش تحلیلی گفت: در حالی که جمهوری اسلامی ممکن است شراکت خود با روسیه را به‌عنوان یک نقطه‌ قوت در میان انزوای فزاینده‌ی جهانی ببیند، منافع مسکو به‌طور کامل با منافع تهران همسو نیست. چراکه روسیه ایران را به‌عنوان یک بازیگر فرعی در استراتژی کلی خود می‌بیند که در درجه اول بر حفظ روابط خود با غرب، به‌ویژه ایالات متحده، تمرکز دارد.

همکاری روسیه با ایران به‌شدت تحت تأثیر اهداف خاص مسکو است، به‌ویژه مواضع آن در خصوص ناتو و جنگ اوکراین. با وجود همکاری‌های اقتصادی و نظامی فزاینده میان دو کشور، تعهد روسیه به ایران غالباً مبتنی بر منافع خود است و مسکو اولویت‌های ملی خود را بالاتر از منافع ایران قرار می‌دهد. اگرچه حکومت ایران قصد دارد از قدرت روسیه بهره‌مند شود، اما پوتین در نهایت بر اساس منافع خود تصمیم‌گیری می‌کند، همانطور که در موضوع سوریه شاهد بودیم.

جمهوری اسلامی که از غرب به‌طور فزاینده‌ای ایزوله شده برای واردات ضروری از جمله تامین غلات به روسیه روی آورده است. با وجود این وابستگی اقتصادی، رابطه‌ای نابرابر میان دو کشور برقرار است. نیازهای ایران گسترده است، اما اولویت‌های روسیه بیشتر بر اساس اهداف ژئوپلیتیکی خود استوار است. این وضعیت منجر به روابطی شده که در آن ایران نه تنها به حمایت اقتصادی و نظامی روسیه وابسته است، بلکه تحت تأثیر تغییرات استراتژیک مسکو قرار دارد.

سیاست خارجی جمهوری اسلامی در دوران ریاست‌جمهوری پزشکیان تحت تأثیر دیدگاه‌های کلان خامنه‌ای قرار دارد که به‌طور مداوم بر اولویت دادن به شراکت‌ با کشورهای شرقی نسبت به اتحاد با غرب تأکید کرده است. خامنه‌ای بارها گفته است که ایران باید به‌جای وابستگی به غرب، به کشورهای شرق و همسایگان خود توجه کند. سفر پزشکیان به مسکو گامی حیاتی در بازنگری استراتژیک حکومت ایران به‌سمت شرق است و نشان می‌دهد که تهران به‌طور فزاینده‌ای به روسیه وابسته می‌شود.