صادق اکبری، رئیس کل دادگستری استان سمنان گفته که «این تبعه سوئیسی در یک سوئیت به همراه یک زندانی دیگر در زندان سمنان نگهداری می‌شد که صبح امروز از هم‌بندی خودش درخواست می‌کند که از بوفه زندان برای وی مواد غذایی تهیه کند » و افزود که این زندانی «از مدت زمانی که در سویئت تنها مانده بود، استفاده کرد و خودکشی می‌کند.»

یادآوری می شود یکی از ویژگی‌های بارز سیاست خارجی جمهوری اسلامی در چهار دهه گذشته، استفاده سیستماتیک از گروگانگیری به‌عنوان ابزاری برای باجگیری و کسب امتیاز از کشورهای غربی بوده است. این سیاست کثیف و غیرانسانی که از روزهای ابتدایی این حاکمیت آغاز شد، در سال‌های اخیر به ابعاد پیچیده‌تر و گسترده‌تری دست یافته است. گروگانگیری، چه به دلایل مالی و چه به‌منظور باج‌خواهی سیاسی، یکی از ستونهای اصلی سیاست خارجی رژیم خامنه ای است.

تاریخچه گروگانگیری در نظام ولایت فقیه

ریشه‌های گروگانگیری در نظام آخوندسالار را می‌توان در اولین سال‌های پس از انقلاب ۱۳۵۷ جستجو کرد. یکی از مشهورترین نمونه‌های آن، اشغال سفارت آمریکا در تهران در سال ۱۳۵۸ و به‌گروگان گرفتن ۵۲ دیپلمات آمریکایی به مدت ۴۴۴ روز بود. این اقدام، که با حمایت و تأیید خمینی و سران حاکمیت صورت گرفت، نقطه آغازین سیاست گروگانگیری به‌عنوان یک ابزار رسمی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی بود.

پاسدار محمدعلی جعفری، فرمانده سابق سپاه پاسداران، در سال ۱۳۹۸ به صراحت اذعان کرد که این گروگانگیری برنامه‌ریزی شده بود و خامنه‌ای در رأس مقامات موافق آن قرار داشت. وی هم‌چنین تأکید کرد که اگر این اقدام صورت نمی‌گرفت، نظام در همان دهه اول سقوط می‌کرد.

این اظهارات نشان می‌دهد که گروگانگیری از همان ابتدا نه‌تنها به‌عنوان یک ابزار فشار، بلکه به‌عنوان ابزاری برای بقای جمهوری اسلامی به‌کار گرفته شده است.

انگیزه‌ها و بهانه‌های گروگانگیری

با مروری به نمونه‌های گروگانگیری می‌توان فهمید که انگیزه‌های فاشیسم اسلامی حاکم بر ایران از گروگانگیری به دو دستهٔ کلی تقسیم می‌شود:

۱. انگیزه‌های مالی

نظام ولایت فقیه با گروگانگیری و درخواست مبالغ کلان برای آزادی گروگانها، بخشی از بودجه خود را تأمین می‌کند. این بودجه عمدتاً صرف سرکوب داخلی، حمایت از گروه‌های تروریستی و تأمین هزینه‌های سپاه پاسداران می‌شود.

۲. انگیزه‌های سیاسی

گروگانگیری به رژیم خامنه ای این امکان را می‌دهد که از کشورهای غربی امتیازات سیاسی بگیرد و فشارهای بین‌المللی را کاهش دهد. مبادله گروگانها با تروریست‌های دستگیر شده در کشورهای غربی، یکی دیگر از اهداف این سیاست است. نمونه‌های آزادی اسدالله اسدی در بلژیک، و حمید نوری در سوئد، به‌خوبی نشان‌دهنده این موضوع است.

بهانه‌های گروگانگیری

جمهوری اسلامی برای پیشبرد تجارت پردرآمد گروگانگیری اتهام‌های زیر را به اتباع کشورهای خارجی و نیز دوتابعیتی‌ها وارد می‌کند:

قاچاق مواد مخدر، پولشویی، ورود غیرقانونی به مرزهای ایران، عکس‌برداری از اماکن ممنوع، جاسوسی برای کشورهای بیگانه و حتی اتهام روابط نامشروع و...

تأثیر سیاست مماشات بر تداوم سیاست گروگانگیری

یکی از عوامل اصلی که به رژیم خامنه ای اجازه داده است سیاست گروگانگیری را به‌طور گسترده دنبال کند، سیاست مماشات کشورهای غربی است. این سیاست پراگماتیستی باعث شده است که رژیم با جسارت بیشتری به گروگانگیری اتباع خارجی و دوتابعیتی روی آورد.

مماشات و معامله با حکومتی که گروگانگیری را به یک ابزار رسمی تبدیل کرده است، فقط و فقط به تشدید این رفتار منجر خواهد شد. اعمال قاطعیت و اتخاذ سیاست‌هایی سخت‌گیرانه نه‌تنها به امنیت بین‌المللی کمک می‌کند، بلکه راه را برای آزادی و دموکراسی در ایران هموار خواهد کرد. جامعه جهانی باید در برابر این سیاست بی‌رحمانه و غیرانسانی ایستادگی کند و نشان دهد که حقوق‌بشر و امنیت جهانی، قابل معامله نیست.

در یک‌کلام سیاست گروگانگیری در جمهوری اسلامی، پدیده‌ای سیستماتیک و برنامه‌ریزی شده است. این سیاست، تنها زمانی متوقف خواهد شد که جامعه جهانی قاطعانه علیه آن اقدام کند.