قبل از آغاز دور سوم مذاکرات هسته‌ای در مسقط عمان (شنبه گذشته)، مارکو روبیو، وزیر خارجه آمریکا، در اظهاراتی اعلام کرد که رژیم ایران می‌تواند برنامه غنی سازی اورانیوم داشته باشد. این تغییر موضع روبیو در مقایسه با اظهارات قبلی مقامات دیگر دولت ترامپ از جمله مایک والتز، مشاور امنیت ملی کاخ سفید که خواستار برچیدن کامل تأسیسات هسته‌ای رژیم ایران بودند، به‌وضوح نشان‌دهنده تغییرات مهم در سیاست‌های واشنگتن است. به‌نظر می‌رسد که آمریکا در حال بازنگری در استراتژی‌های خود است.

طبق گزارش اکونومیست، دولت ترامپ در مذاکرات هسته‌ای با رژیم ایران با سه مانع عمده روبه‌رو است که می‌تواند روند مذاکرات را تحت تأثیر قرار دهد. نخستین چالش، فشارهای داخلی از سوی بازهای واشنگتن است که باعث تغییر ناگهانی موضع استیو ویتکاف، مسئول مذاکرات، از پذیرش غنی‌سازی اورانیوم تا سطح ۳.۶۷ درصد به خواسته توقف کامل برنامه غنی‌سازی شد. این تغییرات ناگهانی نشان‌دهنده اختلافات در دولت ترامپ است که می‌تواند روند مذاکرات را پیچیده‌تر کند.

چالش دوم، خواسته‌های رژیم ایران برای یک توافق پایدارتر و تضمین‌های بلندمدت است. تهران می‌خواهد توافقی به‌دست آورد که از حمایت سنا برخوردار باشد و در برابر هرگونه خروج یک‌جانبه رؤسای‌جمهور ایالات متحده ایمن باشد. علاوه بر این رژیم ایران به دنبال تضمین‌های اقتصادی است که فراتر از رفع تحریم‌ها باشد؛ زیرا برجام نتوانسته منافع اقتصادی ملموسی ایجاد کند. این مسائل، در کنار فشارهای داخلی در آمریکا، رسیدن به توافق نهایی را برای دو طرف دشوارتر می‌کند.

سومین چالش ترامپ در مذاکرات هسته‌ای با رژیم ایران، جلب حمایت اسرائیل است. ترامپ باید بنیامین نتانیاهو را که بدبینی شدیدی به توافقات هسته‌ای دارد، مدیریت کند تا از بی‌ثباتی و واکنش‌های منفی در اسرائیل جلوگیری شود.

جاستین لوگان، مدیر مطالعات دفاعی و سیاست خارجی در مؤسسه کیتو در گفت‌وگو با بنیاد خبری دیلی کالر به‌صراحت از فشارهای داخلی در دولت ترامپ برای اتخاذ سیاست‌های تند نسبت به رژیم ایران خبر داد و گفت که نئوکان‌هایی همچون مارکو روبیو، لیندسی گراهام و تام کاتن در حال تلاش برای هدایت رئیس‌جمهور به سمتی هستند که در نهایت به جنگ با رژیم ایران ختم می‌شود.

در همین حال فؤاد حسین، وزیر امور خارجه عراق در مصاحبه‌ای با روزنامه الشرق در باره مذاکرات رژیم ایران با آمریکا گفته: در صحنه منطقه تنها دو طرف وجود ندارند بلکه یک طرف سوم نیز حضور دارد که مستقیماً در مذاکرات شرکت نکرده اما عدم دستیابی به توافق می‌تواند به ورود کشورهای دیگر بینجامد که این امر احتمال وقوع درگیری را افزایش می‌دهد. در این صورت پرسش اصلی این است که سیاست نخست‌وزیر اسرائیل چگونه خواهد بود.