وی افرود: تحریم‌ها مقدار زیادی قوه داخلی ما را تقویت کرده و اقتصادمان به اندازه کافی توان برخورد را دارد.

ادعای «تقویت قوه داخلی» بر اثر «تحریم‌ها» مصداق ضرب‌المثل «سرخ کردن صورت خود با سیلی» است. اما چهره رنگ پریده نظام ولایت با این سیلی‌ها سرخ شدنی نیست! شاهد مثال، مطلب یک رسانهٔ دیگر است که با عنوان «چرا ترامپ خطرناکتر از ۴سال گذشته است؟»، کسانی را که این رویداد را بی‌اهمیت می‌شمارند به سخره گرفته و می‌نویسد: «می‌گویند اتفاق ویژه‌ای نیفتاده است! این مثال همان فردی است که می‌گوید سیل و باران فرقی با هم ندارند! در ۴سال گذشته چندین بار خبرهایی مبنی بر قصد ایران برای ترور ترامپ مطرح شد که ذهنیت او را نسبت به ایران منفی‌تر خواهد کرد.

سایت عصر ایران نوشت: ترامپ در دورهٔ ریاست‌جمهوری خود در قبال ایران رفتار بسیار خصمانه‌ای اتخاذ کرد. اولا از برجام خارج شد، ثانیا قاسم سلیمانی را شهید کرد و ثالثا فروش نفت ایران را به‌یک‌سوم رساند. از سوی دیگر سعی کرد به‌صورت مستقیم در منطقه کمتر دخالت کند و منطقه را به اسراییل و عربستان سپرد... ترامپ در این دوره با توجه به افزایش قدرت و تجربه‌اش از دور قبل، فشار را خیلی زود روی ایران زیاد خواهد کرد و این فشار از ناحیهٔ کاهش درآمدهای نفتی به کشور اصابت خواهد کرد...

روزنامهٔ ستاره صبح نیز زیر عنوان «ائتلاف نانوشته»، به پیامدهای منطقه‌ای این تحول پرداخته و با بیان این‌که «احتمال جنگ بین ایران و اسراییل و آمریکا وجود دارد»، می‌نویسد: «برخی کشورهای عربی که به‌ظاهر متحد ایران بودند، یکی‌یکی از مناقشه ایران و آمریکا پا پس می‌کشند و از نیروهای نیابتی ایران نیز فاصله می‌گیرند. عراق اعلام بیطرفی کرده است، وزیر اقتصاد لبنان گفته حزب‌الله باید خلع‌سلاح شود».

این روزنامه ضمن افسوس خوردن از فرصت ۴سالهٔ ریاست‌جمهوری بایدن که از دست رفت، نوشت: در سال‌های گذشته فرصت‌های خوبی داشتیم.. باید در دوره دموکراتها کاری می‌کردیم. مشکل آمریکا نیست، بلکه معضلی حل نشده در داخل کشور است. چرا حضور ۴ساله یک دولت دموکرات در کاخ‌سفید برای ایران ثمری نداشت؟ کسی نمی‌تواند بگوید انتخابات آمریکا تفاوتی به‌حال ایران ندارد.

احمد زیدآبادی، تحلیلگر اصلاحاتی هم در واکنش به انتخاب ترامپ در یادداشتی قابل تأمل نوشته است:

«تحمل یک آدم خودشیفته و نادرست‌گو و غیرقابل پیش‌بینی برای چهارسال آینده در کاخ سفید، برای امثال من در این فاصلهٔ چند هزار کیلومتر عذاب الیم است چه رسد برای آن نیمی از مردم آمریکا که به او رأی ندادند!

مشکل اول این است که نمی‌دانیم او دقیقاً می‌خواهد در برابر بحران های جهانی به‌خصوص بحران خاورمیانه چگونه عمل کند؟ من به سهم خود باید سه شبانه روز در ارتفاعات اطراف روستای شورچشمه اعتکاف کنم تا چینش مهره‌های شطرنج ذهنم را برای فهم شرایط جدید دانه به دانه تغییر دهم!

مشکل دوم این است که اگر در منطقهٔ ما خرابکاری کرد، چگونه باید در برابر او موضع بگیریم؟ به‌هرحال توان ما محدود و قدرت دستگاه تحت کنترل و رهبری او غول‌آساست!

مشکل سوم این است که من واقعاً تحمل بازگشت دیوید فریدمن (سفیر سابق آمریکا در اسرائیل) به‌عنوان عضوی از هیأت حاکمهٔ آمریکا به خاورمیانه را ندارم! مشکل چهارم... مگر همان سه مشکل مذکور کم است که بخواهم به بقیه‌اش بپردازم!