مرتضی افقه، اقتصاددان و استاد اقتصاد دانشگاه چمران اهواز در این باره می‌گوید: باید پرسید دولت با استناد به چه موضوعی اعلام کرد که بدون برداشتن تحریم‌ها هم می‌تواند اقتصاد کشور را مدیریت کند و تحریم‌ها را به سفره مردم گره نمی‌زند؟ واقعیت این است که هر چه جلوتر رفتیم و منابع تامین درآمد‌های نفتی کمتر می‌شود دست درازی‌ها به سفره مردم هم بیشتر می‌شود.

وی با اشاره به روندی که در نهایت احتمالا منجر به افزایش قیمت حامل‌های سوخت در کشور خواهد شد می‌گوید: برای من کاملا این مساله قابل انتظار بود که با توجه به کاهش سال به سال منابع درآمدی دولت، این روند ناگزیر به وجود بیاید، به خصوص که در سال‌های اخیر از یک طرف دولت نتوانست مساله تحریم‌ها را حل کند و از سوی دیگر برخلاف وعده ای که داده بود که سفره شهروندان را به تحریم‌ها وصل نمی‌کند، اما بعدتر معلوم شد که سفره خودش را از تحریم‌ها جدا کرده و البته آن هم با وصل کردن سفره خودش به جیب مردم! پس قابل انتظار بود که هر سال فشار بیشتری بر شهروندان را برای تامین بودجه خود در نظر داشته باشد و به جای اینکه هزینه‌های بسیار زیاد و مازاد خود را کم کند، به هزینه‌های جاری خود دست نزده و آن را کاهش نداده و در عوض سعی می‌کند از منابع مختلف و به خصوص جیب مردم این هزینه‌ها را تامین کند.

افقه با اشاره به رد مساله مصرف بالای بنزین در ایران به بهانه قیمت ناچیز آن اظهار می‌کند: مثلا یکی از بهانه‌ها همین است که، چون قیمت بنزین پایین است پس مصرف آن بالا رفته، این در حالی است که مصرف بالای بنزین به دلیل قیمت پایین نیست، بلکه دلایل بسیار دیگری دارد. ممکن است نرخ بنزین به‌طور نسبی کمی از نرخ تورم عقب مانده باشد، اما اینکه این‌گونه استدلال شود که به دلیل قیمت پایین بنزین مصرف آن بالا رفته استدلال درستی نیست و دولت ناکارآمدی‌های خود را از طریق افزایش قیمت‌ها و از‌ جمله قیمت بنزین به مردم منتقل کرده است.

این اقتصاددان درباره هزینه تورم بر زندگی مردم نیز تصریح می‌کند: همین که دولت یک تورم ۴۰ تا ۵۰ درصدی را به شهروندان تحمیل کرده، این خودش یک مالیات است؛ یعنی در واقع از جیب مردم تامین منابع خود را انجام می‌دهد و البته برای من قابل انتظار بود که بالاخره به سراغ بنزین و سوخت نیز خواهد رفت که این یعنی فشار بر طبقه محروم و متوسط جامعه.