با توجه به فضای کنونی جامعه، برگزاری مراسمی به این شکل به قدر کافی محل سؤال است ولی همین مورد هم با مدیریت پرسش‌برانگیز روبه‌رو شده است چراکه بسیاری از مدعوین‌، از حضور در این مراسم سر باز زده‌اند. بازیکنان تیم ملی هم که به این مراسم دعوت شده بودند، گویی که به اجبار خودشان را به برج میلاد رسانده بودند. آنها با قیافه‌هایی ناراحت و درهم، روی صندلی‌هایشان نشسته و دل و دماغی برای پیگیری و همراهی مراسم نداشتند.

عجیب آنکه وقتی قرار شده مراسم بدرقه هم صورت بگیرد، فقط وحید امیری به نمایندگی از سایر بازیکنان روی سن حاضر شد و به صورت نمادین با بازیکنان تیم ملی خداحافظی شد. حتی شور و شعف کاذبی که مجری مراسم هم سعی می‌کرد ایجاد کند، باعث تغییر حال و روحیه بسیاری از حضار نشد و بازیکنان تیم ملی از تشویق‌کردن ساده هم در این مراسم طفره می‌رفتند.

تنها جایی که به نظر می‌رسید مراسم به معنای واقعی جان گرفته مربوط به لحظه‌ای بود که عکس علی دایی پخش شد؛ لحظه‌ای که با تشویق قابل ملاحظه و البته معنادار حضار همراه بود. این اتفاقات همگی در شرایطی رقم خورد که مسئولان برگزارکننده انتظار داشتند مراسم باشکوهی برای تیم ملی بگیرند ولی در روزهایی که ملی‌پوشان ایرانی در رشته‌های مختلف، حتی بعد از قهرمانی هم خوشحالی نکرده‌اند، برپایی چنین مراسمی شبیه گل‌به‌خودی جدیدی بود. گلی که ماحصل مدیریت بد در این زمان است.

در واقع مراسم رونمایی از پیراهن تیم ملی که به زعم بسیاری از مسئولان می‌توانست بیانگر روحیه متفاوت بازیکنان فوتبال باشد، ‌تبدیل به سوژه‌ای جدید شد.