یکی از تکنیک‌ها در خلق پروپاگاندا، تکنیک «دروغ بزرگ» است که آن را به «یوزف گوبلز»، وزیر تبلیغات هیتلر نسبت می‌دهند. البته اگر او امروز زنده بود، در برابر خامنه‌ای و سیستم پروپاگانداساز او لنگ می‌انداخت. بر اساس این تکنیک، «در دروغ بزرگ همواره نیروی قابل‌باور بودن موجود است».

این‌روزها وقتی حجم پروپاگاندا، اخبار فیک و موج‌سازیهای خبری را در رسانه‌های حکومتی بررسی می‌کنیم می‌بینیم که بخشی از آن به دروغ‌پردازیهای کلان و هولناک پیرامون جان باختگان قیام اختصاص دارد.

از آغاز قیام سراسری ۱۴۰۱، در هیچ موردی نظام ولایت فقیه خون هیچ جان باخته ای را به گردن نگرفته و نگفته است که گشتاپوی خامنه ای عامل این کشتار بوده است. در حالی که همهٔ داده‌ها در ایران و جهان حاکی از آن بود که مهسا به‌دلیل ضربه‌های وارده بر جمجمه‌اش در بازداشتگاه پلیس امنیت اخلاقی دچار مرگ مغزی شده اما دستگاه تولید و انتشار «دروغ بزرگ» مدعی بود که او به‌دلیل بیماریهای زمینه‌ ای جان‌باخته است.

ادعای جان باختن بر اثر بیماری، با یک درجه پیشرفت جای خود را به «خودکشی» و «کشته‌سازی از طرف دشمن!» داد. وقتی فقط با یک جست‌و‌جوی ساده در یکی از رسانه‌های رسمی رژیم، اظهارات و بازخوردهای سران و کارگزاران حکومتی را مورد بررسی قرار می‌دهیم متوجه یک پروپاگاندای مشخص در آنها می‌شویم؛ پروپاگاندایی که از تکنیک دروغ بزرگ، در رذالت و وقاحت سبقت می‌گیرد و مشکل بتوان در فرهنگ متعارف بشری نامی برای آن یافت.

علت به گردن نگرفتن قتل معترضان و اعلام صریح آن در رسانه‌های حکومتی چیست؟

ـ شکنندگی و لرزان بودن نظام؟
ـ ترس از انفجار عظیم اجتماعی و غیرقابل کنترل بودن تبعات آن؟
ـ شیطان‌سازی از قیام و قیام‌آفرینان؟
ـ یا همهٔ این‌ها با هم؟

هر چه هست نه نشانهٔ اقتدار و تسلط بر اوضاع بلکه نشانهٔ زهواردررفتگی و علامت نزدیک شدن به پایان است.