اما چندین رویداد رد طول حکمرانی پوتین اتفاق افتاد که نشان داد او عقب نشینی می کند:

هنگامی که ترکیه جنگنده او را در سوریه سرنگون کرد، او مجازات‌های صوری اعمال کرد تا پس از عذرخواهی عمومی اردوغان، آن‌ها را پس بگیرد.

در لیبی، شبه‌نظامیان واگنر او در پایگاه الوطیه در معرض حمله قرار گرفتند. چند تن از آنها اسیر شدند و مجبور به عقب نشینی شدند تا ارتش ملی وفادار به ترکیه پیشروی کند و پوتین این تلخی شکست را بپذیرد.

علاوه بر اینها حمله آمریکایی ها به واگنر در سوریه در سال 2018 بسیاری از آنها کشته شدند و پوتین پاسخی نداد.

به دنبال آن در فوریه 2018 تعداد زیادی از مزدوران روسی توسط نیروهای آمریکایی در خشام سوریه کشته شدند بدون اینکه پوتین حتی این حمله را محکوم کند و سکوت اختیار کرد.

ترس غرب از بردن پوتین در زاویه و فشار به او زمانی بازتاب منفی داشت که تهدید او به استفاده از هسته ای در اوکراین جدی گرفته شد و بعدها معلوم شد که بیهوده است.

رهبران غربی در حال درک پوچ بودن تهدیدهای پوتین هستند و اگر کیف از ابتدا با تسلیحات پیشرفته حمایت می شد، واقعیت آن چیزی نبود که امروز از پیشروی پر هزینه او در اوکراین می‌بینیم.