واکنش مدیر گروه فرهنگ کمیسیون ملی یونسکو در ایران به کمپین "منوفارسی": زبان فارسی به کل بشریت تعلق دارد

وی می‌گوید: ادبیات فارسی به سان اقیانوسی است که شبکه‌هایی زشت‌گستر همچون بی‌بی‌سی سال‌هاست در تلاشند با استکانی از تعفن این دریا را بیالایند.

عبدالمهدی مستکین با اشاره به راه‌اندازی هشتگ "منو فارسی"، اظهار داشت: «اساساً این گونه شبکه‌های ژاژگو و یاوه‌سرا، ارزش پاسخگویی ندارند.»

وی با بیان اینکه در میان این شبکه‌ها، تنها شبکه «بی‌بی‌سی» رویه متفاوتی دارد، ادامه می‌دهد: «سبک و سیاق این شبکه این است که یک تعفن و زباله را با روکشی از خامه به مخاطب ارائه می‌دهد و از آنجا که مخاطب عام دارد که طیفی از عوام تا مخاطب فرهیخته را در بر می‌گیرد، با این کار به سرعت روی مخاطبی که قدرت تحلیل و کنکاش علمی ندارد تأثیر می‌گذارد.»

مستکین با اشاره به مفاخر زبان فارسی می‌گوید: «به مدد وجود گنجینه‌ای بی‌نظیر در ادبیات جهان همچون حکیم فردوسی، حکیم نظامی، سعدی بزرگ، عطار، مولوی، حافظ، خرقانی، جامی، ابن سینا، ذکریای رازی و ابوریحان‌ها ادب فارسی از آن قدرتی برخوردار است که تلاش دشمنان برای ضربه زدن به آن به نتیجه نمی‌رسد، اما از آنجا که جهان معاصر گرفتار سیلاب ابتذال است، اهریمنان تلاش می‌کنند از این فضای غبارآلود برای رسیدن به اهداف پلید خود استفاده کنند.»

مدیر فرهنگی کمیسیون ملی یونسکو ادامه می‌دهد: «همان طور که یونسکو تأکید کرد، قدرت زبان فارسی در این است که شعری را که یک شاعر هزار سال پیش به زبان فارسی سروده است، امروز یک کودک فارسی‌زبان به راحتی می‌خواند و درک می‌کند، ولی زبانی مثل انگلیسی هرگز چنین قدرتی ندارد. یک فرد انگلیسی به سختی می‌تواند متن انگلیسی را که برای حدود ۱۰۰ سال پیش است درک کند.»

مستکین فارسی را زبان خرد می‌داند و می‌گوید: «تأکید فارسی بر علم و خردمندی است که باعث شد کیشاروا ماتسورا، دبیر کل وقت سازمان جهانی یونسکو در هزاره فردوسی به شاهنامه اشاره کند و بگوید: «کتابی که با ستایش خرد آغاز می‌گردد، تنها برای ایرانیان نیست بلکه به کل بشریت تعلق دارد».

وی افزود: مثال ادبیات فارسی به سان اقیانوسی است که شبکه‌هایی زشت‌گستر همچون بی‌بی‌سی سال‌هاست در تلاشند با استکانی از تعفن این دریا را بیالایند! این خیالی است خام، چون اتفاقاً ملت‌های حوزه جغرافیای ایران فرهنگی روز‌به‌روز بر بازگشت به سرچشمه‌های اصیل زبان نیاکانی‌شان که همان پارسی است، گرایش دارند.»

وی می‌افزاید: «رسانه انگلیسی بی‌بی‌سی، هنوز در حال و هوای بریتانیای کبیر زندگی می‌کند و در اوهام ملکه به سر می‌برد. این رسانه که وظیفه‌اش تسهیل‌گری سیاست‌های استعماری دولت انگلیس است، می‌خواهد همان کاری که سیاست انگلیس بر سر زبان فارسی در شبه قاره هند آورد، تکرار کند.»

مستکین می‌گوید: «تمدن ایرانی و زبان فارسی، دو بازوی قدرت ملی ایران هستند، برای همین دشمنان تلاش می‌کنند ابتدا تمدن ایرانی را به یک تمدن واحد بزرگ بلکه چند خرده‌تمدن جدا نشان دهند و زبان فارسی را تضعیف کنند تا به ایران ضربه بزنند.»

این بار نوبت تاختن به زبان فارسی است

بهارنیوز نوشت: علی صدر، دانش‌آموخته فلسفه در رشته توئیتی به جنجال اخیر شبکه BBC فارسی درباره زبان فارسی واکنش نشان داد.

‏متهم ریف اول: ساکنین یک سرزمین

آلت جرم: این بار زبان فارسی

معتقدند خاورمیانه را اختلافات داخلی به این روز کشانده و راه حل‌اش گفتگوست، در همان حال درتلاشند اقوام یک سرزمین زبان مشترک‌ نداشته‌باشند. معتقد به دهکده‌ی جهانی‌اند و منتقد شدید غربی‌ها درباب ویزا و مرزبندی با دیگران، ‏در همان حال مصرند بین تهران، اصفهان،گیلان و آذربایجان مرز بکشند تا در آینده ملت برای رفتن به رشت و شیراز گذرنامه دستشان بگیرند.

چون آنچه هنوز پابرجاست به بهای بر بادرفتن چیزهایی بوده، معتقدند آن باقی‌مانده‌ها هم نابود شود تا همه‌چیز را از نو بسازیم. در رزومه‌ی هیچ‌کدام ‏اثری از کشیدن یک تابلوی راهنما یا یک دفترچه‌ی سرهم‌کردن میز و صندلی نیست اما معتقدند برای ساخت تمدنی تازه نقشه‌ی آماده دارند فقط قبلش لازم است کمی پتک و دینامیت در اختیارشان بگذاریم تا آثار اجحافات پیشین از میان برود.

و لیست بلندبالایی تهیه کرده‌اند از مقصرینِ تاریخی که ‏کمابیش شامل تمام مردم سرزمین ایران می‌شود.

کامو می‌گفت باید نگران این پیغمبرهای فسقلی بود که ابتدا تظاهر به گناه خویش می‌کنند تا پس از آن تمام بشریت را محکوم کنند. حالا که ساختن دشوار است دست‌کم با خراب کردن باقی‌مانده‌ی این سرزمین شاید بتوان سروصدا و گرد و خاکی به پا کرد. ‏بعید است به نتیجه برسند. نه اینکه چون هدف شوم است، چون همین هم از دستشان نمی‌آید. اما جامعه را فرسوده، آدم‌ها را دلسرد و ترمیم و ساختن چیزهای کوچک را که شاید در درازمدت به رهایی و پیشرفت ملتی بیانجامد به تعویق می‌اندازند.

آنها که چیزی ساختند یا جلوی خرابی بیشتر را گرفتند، ‏هر اندازه کوچک، هر اندازه نازک‌تن و هر اندازه ناچیز، سهم خویش به تمدن را داده‌اند؛ چه نام‌شان مانده باشد چه نمانده باشد. در صدایشان و نگاهشان نه این همه نخوت بود و نه تحقیر، تحکم و اتهام به بزرگ و کوچک. این لباس مصلح اجتماعی و دلسوزِ اقوام و فرهنگ‌ها ‏بدجور به تن این جماعت زار می‌زند. شکسپیر می‌گفت: همچون دزدکی که قبای غول به تن کرده باشد.