به گزارش یورونیوز، این پایگاه اطلاع‌رسانی که وضعیت حقوق بشر در افغانستان را با تمرکز بر حقوق زنان و جامعه «ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+» پوشش می‌دهد و گزارش آن را روزنامه گاردین نیز منتشر کرده، دست‌کم یک نفر از زنانی که بازداشت شده‌اند پس از اقدام به خودکشی، جان خود را از دست داده است.

همچنین بنا به این گزارش، جسد یکی دیگر از این زنان چند هفته پس از بازداشت، در کانال آب پیدا شده است که به گفته یکی از نزدیکان این زن، او قبل از مرگ، مورد آزار جنسی قرار گرفته بود.

زن‌تایمز در گزارشی که روز سه‌شنبه ۲۵ ژوئن منتشر شد، از گفتگو با شماری از دختران و زنان افغان خبر داد که گفته‌اند در زمان بازداشت توسط طالبان مورد تجاوز جنسی، خشونت جنسی و ضرب و شتم قرار گرفته‌اند.

زن‌تایمز با تغییر نام زنان بازداشت‌شده، برای نمونه به مورد «زهرا»، ۱۶ساله اشاره کرده که به همراه یکی دیگر از دوستانش در غرب کابل در دسامبر ۲۰۲۳ به دلیل مراعات نکردن حجاب بازداشت شده‌ است.

مادر زهرا با بیان اینکه دخترش دو هفته در بازداشت طالبان بوده است، گفت که وقتی زهرا به خانه برگشت، آن دختری نبود که دو هفته قبل از خانه بیرون رفته بود.

مادر زهرا گفت: «دویدم به سمت او و بغلش کردم. زهرا گریه می‌کرد و می‌گفت آبرویم رفت.» او گفت که زهرا تا پایان روز فقط در یک اتاق نشست و گریه کرد و او هم جرأت نکرد در مورد اتفاقی که برای دخترش رخ داده است سؤال کند.

آمنه، دانشجوی ۲۲ ساله پزشکی دیگر زنی است که در ژانویه ۲۰۲۴ به دلیل بدحجابی سه شب را در زندان طالبان گذرانده است.

آمنه به زن‌تایمز گفت پیرمردی که از او بازجویی می‌کرد، از او در مورد عادت ماهانه‌اش و اینکه آیا ازدواج کرده است یا خیر، سؤال کرد.

او بقیه ماجرا را اینگونه شرح داد: «به پاهایش افتادم و به او التماس کردم که مرا بکشد اما آزار ندهد. او گفت چون تو مشتاق مردن هستی، تو را خواهیم کشت، اما قبل از آن، بگذار با تو خوش بگذرانیم.»

آمنه گفت که این بازجوی پیر «شروع به دست زدن به اندام‌های جنسی من کرد. دو بار در بازجویی بیهوش شدم، اما هر بار آب سرد روی سرم می‌ریخت.»

آمنه گفت اتفاقی که برای او افتاده، برای هر دختری که به آن اتاق بازجویی برده شده و با آن مرد تنها مانده، همین اتفاق افتاده است. او گفت که بعد از این بازداشت شب‌ها نمی‌تواند بخوابد و خیلی می‌ترسد و هربار که نیروهای طالبان را می‌بیند از هوش می‌رود.

آمنه که دو بار اقدام به خودکشی کرده است، ضمن تشریح این اقدام و نجاتش توسط خانواده‌اش گفت: «هر وقت یادم می‌آید که آن‌ها مرا لمس کردند، نمی‌توانم تحمل کنم.»

خانواده زهرا می‌گویند مصیبت‌هایی که در زندان با آن روبه‌رو شده، برایش بسیار سخت‌تر از آن بوده که بتواند تحمل کند.

مادر زهرا گفت: «نیمه‌های شب از خواب بیدار شدم و متوجه شدم زهرا آنجا (رختخوابش) نیست. شوهرم را بیدار کردم و همه اتاق‌ها جستجو کردیم. بالاخره شوهرم جسد او را پیدا کرد. او خودش را حلق‌آویز کرده بود.»

مرگ زهرا تنها فاجعه مرتبط با بازداشت زنان به دلیل حجاب توسط طالبان نیست. در همان ماهی که زهرا بازداشت شد، یک دانشجوی ۲۳ ساله از همان محله زهرا نیز به دلیل بدحجابی بازداشت شد.

مارینا سادات که در رشته مامایی تحصیل می‌کرد در حال رفتن به انستیتو فارابی بود. رشته مامایی تنها گزینه تحصیلی برای زنان در افغانستان تحت سلطه طالبان است.

یک از بستگان مارینا به زن‌تایمز گفت که بیست و دو روز بعد، جسد شکنجه شده او را در داخل یک گونی در کانال آب در ولسوالی پغمان پیدا کرده‌اند.

او با بیان اینکه مارینا مورد آزار جنسی قرار گرفته است، گفت: «اینکه یک دختر جوان به دانشگاه برود و جسدش به خانه بیاید، وحشتناک است.»

مصیبت خانواده مارینا با مرگ او پایان نیافت. والدین او در مراجعه به وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان نه تنها پاسخی دریافت نکردند بلکه تهدید هم شدند. در نهایت طالبان همه خانواده مارینا را بازداشت و پنج روز بعد، خواهران برادران او را آزاد کردند اما والدین مارینا را در بازداشت نگه داشتند. بنا به گفته منبع نزدیک به خانواده مارینا، از زمان بازداشت والدین او تاکنون هیچ خبری از آن‌ها در دسترس نیست.

رمزیه، یک فعال حقوق زنان که در سال ۲۰۲۲ توسط طالبان بازداشت شده است به زن‌تایمز گفت: «آنچه در زندان تجربه کردم وحشتناک بود، اما می‌دانی چه چیزی بدتر از آن است؟ اینکه ما نمی‌توانیم درباره آنچه بر ما گذشته است، صحبت کنیم. از یک طرف از طالبان می‌ترسیم، زیرا آن‌ها ما را مجبور کردند تعهدنامه‌ای را امضا کنیم که بر اساس آن نباید در مورد تجربه خود حتی با خانواده‌هایمان صحبت کنیم و از طرف دیگر، این جامعه سنتی‌مان به ما اجازه حرف زدن نمی‌دهد.»

او که دو بار اقدام به خودکشی کرده است، گفت: «چه انتخابی برای ما باقی مانده است جز این‌که تا سر حد جنون سکوت کنیم یا خودمان را بکشیم.»

رمزیه که چند ماه پس از آزادی از زندان طالبان، از افغانستان خارج شد، گفت: «اگرچه از زندان آزاد شده بودم اما به نوعی در حبس خانگی بودم. طالبان هر حرکت من را زیر نظر داشت. اگر جایی می‌رفتم با من تماس می‌گرفتند و می‌پرسیدند که کجا هستم.»