روز جهانی کارگر در ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۴، در حالی فرامیرسد که کارگران ایران تحت شدیدترین فشارهای اقتصادی و اجتماعی قرار دارند. رژیم تبهکار ولایت فقیه با سیاستهای چپاولگرانه خود، اکثریت مردم را به فقر و فلاکت محکوم کرده است. در این شرایط، گرامیداشت روز کارگر تنها در صورتی معنادار خواهد بود که فرصتی برای اعتراض فراهم آورد.
در میانه امواج اخبار مربوط به فاجعه بندرعباس و در پشت این ویرانهها و خسارات جانی که چشم و گوش را پر میکنند، آنچه بهطور خودبهخودی کمتر مورد توجه واقع میشود، اصلیترین علتها هستند که معمولا در دورترین نقطه این امواج و ویرانهها خود را پنهان میکنند. این علت اصلی، نقش تمامیتخواهیِ عقیدتی و سیاسی توسط حاکمیت خامنه ای بهمعنی عاملی که در ذات خود، فاجعهآفرین است.
در آستانهٔ روز جهانی کارگر، بازنشستگان معترض در ایران پس از فاجعه بندرعباس شعار دادند: از معدن تا بندر، محل قتل کارگر...
وضوح این ستم چنان است که یک رسانه داخلی بعد از فاجعهٔ بندرعباس زیر عنوان «کارگران در خط مقدم مرگ» نوشت: در همهٔ این حوادث که اغلب جنبه بحران و عزای ملی پیدا میکند، کارگران متأسفانه خط مقدم قربانیان هستند. چه در زمان انفجارها یا حوادث و نشتها و چه در زمان دفع خطر و اطفای آتش، همواره این کارگران هستند که بیشترین آسیب را دیدند.
در ۲۰روز نخست سال ۱۴۰۴ وقوع سه حادثهٔ مرگبار در معادن مهاباد، دامغان و بجستان جان تعدادی از کارگران را گرفت. در شهریور ۱۴۰۳ بیش از ۵۰کارگر در معدن زغالسنگ «معدنجو» در طبس دفن شدند. معدن «معدنجو» زیر مجموعه هولدینگ اقتصادی «معدنی و صنعتی گل گهر» است. این هولدینگ یکی از بزرگترین شرکتهای معدنی و صنعتی و زیر مجموعه بانک سپه است. این بانک متعلق به بنیاد مستضعفان است که زیر نظر خامنهای اداره میشود.
پس از فاجعه معدن زغالسنگ طبس و جان باختن مظلومانهٔ بیش از ۵۰معدنکار، رئیس کانون شورای حکومتی کار خراسان جنوبی گفت: یک سنسور گاز متان نداریم. اگر یک سنسور گاز متان داشتیم این اتفاق نمیافتاد.
این بعنی که کارفرمای جنایتکاری که با نقاب «بنیاد مستضعفان» همهٔ کارگران را بَرده و ثروت عمومی را ارث پدرش میداند، حاضر نشده یک سنسور گاز متان برای معدنچیان طبس تهیه کند.
اینها فقط چند نمونه از ظلم و ستمی است که بر کارگران ایران در نظام ضد مردمی ولایت فقیه اعمال می کنند. کارگرانی که از ابتداییترین حقوق انسانی محرومند و بهرهکشی از آنان هیچ حد و مرزی نمیشناسد.
حسین رسولی، دبیر اجرایی خانه کارگر خراسان رضوی، در این باره میگوید: دولت، بهعنوان بزرگترین کارفرما، منافع مشترکی با کارفرمایان خصوصی دارد و این اتحاد، قدرت چانهزنی کارگران را تضعیف کرده است. در نتیجه، تصمیمگیریهای شورای عالی کار اغلب به نفع کارفرمایان و به زیان کارگران است. این نابرابری ساختاری، یکی از دلایلی است که مطالبات کارگران، از جمله افزایش دستمزد متناسب با سبد معیشت، نادیده گرفته میشود.
در حالیکه رسانهها و کارشناسان حکومتی سبد معیشت را ۳۵میلیون تومان اعلام کردهاند وزیر کار اخیراً حداقل دستمزد کارگران برای سال ۱۴۰۴ را ۱۰میلیون و ۳۹۹هزار تومان اعلام کرد. یعنی در بهترین حالت، کارگر ـ اگر سرپناه داشته باشد ـ ۱۰ روز میتواند زندگی کند. به عبارت دیگر میتوان گفت در این نظام کارگر در نقش برده و کارفرمای حاکم در نقش بردهدار ظاهر میشوند. بردهدار بیرحمی که جز به منافعش به هیچ چیز فکر نمیکند.
اما این همهٔ ماجرای بهرهکشی و بردهداری عریان از کارگران نیست. کارگران در نظام ولایت فقیه در همین ده روزی که در ماه زندگی میکنند هیچ امنیتی ندارند و کارفرمای غارتگر هر لحظه میتواند آنها را بیکار کند.
رئیس اتحادیهٔ کارگران در این باره میگوید: بیش از ۹۶ درصد کارگران کشور با قراردادهای موقت، کوتاهمدت و پیمانی در مراکز مختلف کار میکنند. نبود قرارداد ثابت بهمعنی بیثباتی و عدم امنیت شغلی است و این نگرانی جامعه کارگری را بیش از گذشته افزایش داده است. نبود امنیت شغلی در کنار تورم ویرانکننده، وضعیت زندگی و معیشت خانوادههای کارگری را پیچیدهتر و بحرانیتر کرده است.
چنین است که شکاف طبقاتی بین هزار فامیل ستمگر حاکم با ریش و نقاب بنیاد مستضعفان و انبوه ستمدیدگان و محرومان، مردم ایران و کارگران را رو در روی نظام ستمگر قرار داده است.
In Iran, ahead of International Workers' Day, protesting retirees highlighted the plight of workers following a tragic incident in Bandar Abbas, chanting about the ongoing violence against laborers. A local media outlet noted that workers are often the first victims in industrial disasters. Recent fatal accidents in mines have claimed numerous lives, with a lack of safety measures, such as methane sensors, exacerbating the situation. Workers face severe exploitation, with the government prioritizing employer interests over labor rights, leading to inadequate wages and job insecurity. Over 96% of workers are on temporary contracts, heightening their vulnerability amid rising inflation.