۲۲ دسامبر ۱۹۶۷، دن باراک، ملوانی باتجربه به همراه یک مسافر، قایق تفریحی ۷ متری‌اش را برای تماشای چراغ‌های کریسمس میامی به آب انداخت. ویچ‌کرافت یک قایق معمولی نبود؛ این شناور را طوری طراحی کرده بوند که «عملاً غرق‌نشدنی» باشد. بدنه‌اش دارای یک دستگاه شناوری داخلی ویژه بود که تضمین می‌کرد حتی اگر قایق کاملاً پر از آب شود، بخشی از آن روی سطح باقی بماند.

حدود ساعت ۹ شب، تنها در فاصله ۱٫۵کیلومتری از ساحل میامی، باراک با گارد ساحلی تماس گرفت. صدایش کاملاً آرام بود. او گزارش داد که قایقش به چیزی در زیر آب برخورد کرده، احتمالاً یک صخره یا بویه، اما در حال غرق‌شدن نیست. فقط خواستار یدک‌کشی بود تا قایق را به اسکله برگردانند.

گارد ساحلی بلافاصله کشتی نجات را اعزام کرد. باتوجه‌به فاصله‌ی نسبتاً کوتاه، آن‌ها باید در عرض چند دقیقه ویچ‌کرافت را می‌دیدند. اما وقتی به محل رسیدند، هیچ‌چیز آنجا نبود: نه قایقی، نه مسافری، نه حتی لکه‌ای سوخت.

عملیات جست‌وجو گسترده‌تر شد و صدها کیلومترمربع از آب‌های اطراف را پوشش داد. تیم نجات انتظار داشت حداقل بالشتک‌های صندلی شناور، جلیقه‌های نجات، یا بدنه «غرق‌نشدنی» قایق را پیدا کند، ولی هیچ اثری نیافت.

چگونه دو مرد، در قایقی با طراحی ویژه و مجهز به انواع وسایل ایمنی، درحالی‌که چراغ‌های میامی در فاصله‌ی یک‌ونیم کیلومتری‌شان می‌درخشید، می‌توانستند بی‌هیچ ردی ناپدید شوند؟

از پروازها و کشتی‌های ناپدیدشده تا قایق‌های تفریحی، هر پرونده نشان می‌دهد هنوز چیزهایی هست که از درک ما بیرون‌اند و چون ذهن انسان نمی‌تواند ناشناخته را تحمل کند، میان واقعیت و تخیل، نظریه‌هایی می‌سازد تا این نقشه‌ی ناقص را کامل کند.

خشم طبیعت

اولین نظریه‌ای که در پاسخ به اتفاقات عجیب برمودا مطرح می‌شود به این نکته اشاره می‌کند که مثلث برمودا ذاتاً مکان خطرناکی است. این منطقه در مسیر «Hurricane Alley» قرار دارد و بسیاری از قدرتمندترین طوفان‌های گرمسیری و هوریکن‌های اقیانوس اطلس از آن عبور می‌کنند.

آب‌وهوای غیرقابل‌پیش‌بینی می‌تواند پدیده‌هایی مانند «تنوره‌های آبی» (Water Spouts) ایجاد کند؛ گردبادهای آبی شدیدی که می‌توانند قایق‌های کوچک را متلاشی کنند یا هواپیماهای در ارتفاع پایین را از کار بیندازند.

علاوه بر این، کف اقیانوس در این منطقه، میزبان برخی از عمیق‌ترین گودال‌های زیرآبی جهان، از جمله گودال پورتوریکو است. عمق آب در برخی نقاط به بیش از ۸ کیلومتر می‌رسد. هرگونه لاشه کشتی یا هواپیما که به این ژرفا سقوط کند، عملاً برای همیشه از دسترس خارج می‌شود.

بااین‌حال، منتقدان اشاره می‌کنند که تحقیقات علمی هیچ مدرکی پیدا نکرده‌اند که نشان دهد نرخ ناپدیدشدن‌ها در مثلث برمودا بیشتر از سایر بخش‌های پرتردد اقیانوس است. از سوی دیگر، این تئوری نمی‌تواند پدیده‌هایی مثل ازکارافتادن ناگهانی قطب‌نما یا ناپدیدشدن در هوایی آرام را توجیه کند.

برای کسانی که به دنبال پاسخی کیهانی‌تر می‌گردند، فرضیه‌ای وجود دارد که مثلث برمودا را یک سیاه‌چاله زمینی یا دروازه‌ای به ابعاد دیگر می‌داند. این دیدگاه، دست‌کم در ظاهر، می‌تواند ناپدیدشدن‌های کامل را توضیح دهد و اینکه چرا هیچ آواری باقی نمی‌ماند.

هیچ معمایی در فرهنگ عامه بدون حضور بیگانگان کامل نمی‌شود. در نگاه طرف‌داران این نظریه، ناپدیدشدن‌های ناگهانی و بی‌اثر مثلث برمودا نتیجه‌ی ربوده شدن توسط موجودات فرازمینی است؛ توضیحی که به‌زعم آنان روشن می‌کند چرا از بسیاری از قربانیان هیچ نشانه‌ای باقی نمی‌ماند.

به گزارش زومیت، برخی پا را فراتر گذاشته‌اند و می‌گویند ایالات متحده در اعماق سواحل باهاما، یک پایگاه مخفی نیروی دریایی دارد؛ جایی که در واقع نقش «منطقه‌ی ۵۱ زیرآبی» را بازی می‌کند و محل همکاری انسان‌ها با موجودات ناشناخته‌ی آبزی است.