با بازگشت به ایران حساب بانکی باز کرده است و مبلغی در بانک سپرده گذاشته و ماهانه حدود ۲۰ میلیون تومان سود می برد. الان هم بسیار راضی است و به مزاح یا جدی گفته است ترجیح می دهم خانه استراحت کنم و به گردش و تفریح ام برسم تا اینکه در ایران طبابت کنم.

متاسفانه سود بانکی بلای تولید شده است. سرمایه گذاری را تهدید می کند و فرهنگ تنبلی را در کشور ترویج می دهد. از طرفی افزایش سود بانکی برای سپرده گذاران، به کاهش تولید منجر شده و رکود تورمی فعلی را دامن می‌زند.

وقتی بانک ۲۲ تا ۲۵ درصد سود به سپرده بدهد، انتظار صاحبان ثروت از سرمایه‌گذاری حداقل باید حدود ۳۰ درصد باشد تا جاذبه پیدا شود. به این، هزینه فرصت پول می گویند. در واقع هر تاجر و صنعتگر معمولی با خودش فکر می‌کند اگر قرار باشد با هزار بدبختی و سختی تولید در کشور را تحمل کنم و کمتر از ۳۰ درصد سود ببرم، همان بهتر که پولم را به بانک بسپارم و ۲۵ درصد بگیرم، مالیات هم نمی‌‌دهم.

هرکس وضعیت امروز اقتصاد کشور را بداند، متوجه است که بخش تولید کالایی قادر نیست با چنین سودهایی به تولید بپردازد، تنها بخش‌های بازرگانی و بازار ارز و سکه می‌تواند چنین سودهایی را قابل قبول سازد. در نتیجه آن مقدار سرمایه‌گذاری باقی مانده نیز، به سمت این بخش‌ها منحرف می‌شود.