شکاف میان مذاکره کنندگان ایران و غرب در این سه مورد بسیار زیاد است. کنگره ای که هم اکنون نیز از تصدیق آنچه ایران حق غنی سازی خود بر اساس ان پی تی می داند، ناراضی است، تنها در صورتی یک توافق را خواهد پذیرفت که تعداد سانتریفیوژها در آن بسیار پائین باشد؛ افراد نزدیک به مذاکرات در بهترین شرایط تعداد سه تا چهار هزار سانتریفیوژ قدیمی تر از نوع IR-1 را پیشنهاد می کنند.

اكونوميست در ادامه نوشت: اما ایران خواهان حفظ تمام 19 هزار سانتریفیوژی است که تاکنون مستقر کرده و قابلیت رساندن این تعداد به 50 هزار دستگاه طی چند سال آینده یا جایگزین کردن سانتریفیوژهای IR-1 با نوع جدیدتر IR-2 است که کارایی شان شش برابر بیشتر از نوع قدیمی است. ضمن اینکه هرگونه صحبت در مورد توقف تحقیقات و توسعه هسته ای خود را توهین آمیز می داند.

غرب به دنبال توافقی است که 10 تا 20 سال تداوم داشته باشد. اما ایران از توافقی با دامنه پنج ساله صحبت می کند که پس از پایانش به عنوان یک عضو عادی ان پی تی با آن برخورد شود.

نهایتا اینکه ایران و آمریکا در مورد روند کاهش تحریم ها نیز با هم اختلاف دارند. ایران می خواهد همزمان با امضای توافق، تمام تحریم ها برداشته شود. شاید سازمان ملل و اتحادیه اروپا این مسئله را بپذیرند اما آمریکایی ها نه. بهترین پیشنهاد باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا می تواند تعویق دوره ای تحریم ها باشد. وی نمی تواند قانون تحریم ها را بدون حمایت کنگره حذف کندو به هرحال غرب ترجیح می دهد که تحریم ها را به صورت مرحله ای کاهش دهد تا ایران را ترغیب به پاینبدی و اجرای تعهدات خود کند.