آقای خامنه ای این سُخنان را خطاب به سرکردگان سپاه پاسداران بیان داشت که به نوشته منابع حُکومتی، "نشست سالانه" ای را برگزار کرده اند. از گُفته های وی و همچنین سُخنرانیهای آقای روحانی، رییس جمهوری رژیم مُلاها و آقای جعفری، سرکرده این نیروی نظامی و امنیتی که از معدود سُخنرانیهای علنی شده ی نشست مزبور است، چنین بر می آید که تبیین نقش این نیروی نظامی و امنیتی در شرایط پس از جابجایی در قُوه مُجریه به طور وِیژه و سیاستهای کُلی "نظام" در مورد سوریه و بُحران هسته ای به طور عام، دستور کار اصلی نشست مزبور را تشکیل می داده است.

جناحهای رقیب باند ولایت، پس از عقب راندن آن و به دست گرفتن اهرُمهای حساس اجرایی، خواستار محدود شدن نفوذ سپاه پاسداران در دوایر دولتی، تصمیم گیریهای سیاسی و حوزه های اقتصادی شده اند. آنها اُمیدوارند از این طریق بتوانند زیربنای مادی دخالت یکجانبه آقای خامنه ای در اُمور را سُست کرده و با باند او در دستگاه قُدرت به توازُن برسند.

با این حال، از آنجا که رُقبای آقای خامنه ای همچون خود او نقش سپاه پاسداران در بقای "نظام" و پُر کردن خلاء مشروعیت آن با قهر حُکومتی را حیاتی و چشم پوشی ناپذیر ارزیابی می کنند، مُطالبه آنها نه فقط از جانب "رهبر" و شُرکای نظامی و امنیتی اش جدی گرفته نمی شود، بلکه به بهانه ای برای باجگیری و وادار کردن آنها به مُعامله های پُر ضرر بدل گردیده است.

آقای خامنه ای روز سه شنبه تیغ این مُعادله حسابگرانه را به سمت رُقبایش برگرداند و گفت: "نمی شود یک مجموعه ای به عنوان بازو و پاسدار و نگهبان انقلاب در کشور تعریف بشود، اما در زمینه جریانهای گوناگون سیاسی، بعضی انحرافی، بعضی غیرانحرافی، بعضی وابسته به اینجا و آنجا، چشم بسته و ناآگاه و نابینا داشته باشد. این معنی ندارد."

وی در همین حال نخواست از موج سواری روی این خواست اجتماعی شده نیز صرف نظر کند و ریاکارانه داد سُخن داد: "لزومی ندارد سپاه در عرصه سیاسی به پاسداری بپردازد."