روزنامه اصلاح طلب "بهار" در شماره روز دوشنبه خود در یادداشتی با عنوان "«ابتکار یکجانبه» در موضوع هسته‌ای" با اشاره به پرونده هسته ای کشورمان خواستار اعتمادسازی یکجانبه از سوی جمهوری اسلامی ایران با غرب و امتیاز دادن یکسویه به آنها شد.

"بهار" نوشته بود: تاکنون موضوع هسته‌ای، عمدتا تمرکز بر معامله (بده – بستان) بوده است، اما سیاست «ابتکار یکجانبه» خروج از این چارچوب را پیشنهاد و یک اقدام اعتمادساز یک‌طرفه را توصیه می‌کند. در واقع در موضوع هسته‌ای، دستگاه دیپلماسی ایران باید دست به یک «ابتکار یکجانبه» اعتمادساز بزند. بدون آن‌که بخواهد ما‌به‌ازا و امتیازی در قبال آن دریافت کند.

این روزنامه اصلاح طلب برای ابتکار خود مثال هم ذکر و توصیه کرد: این «ابتکار یکجانبه» اعتمادساز می‌تواند در هر یک از حوزه‌های شفاف‌سازی در برنامه هسته‌ای (transparency)، اقدامی در راستای ارتقای نظام راستی‌آزمایی Varification)، یا عدم ‌اعمال حقی از حقوقمان باشد. به‌طور مثال در یک اقدام یکجانبه ایران می‌تواند ۵۰ کیلوگرم از اورانیوم غنی شده با خلوص ۲۰‌درصد خود را تبدیل به میله سوختی کند.

این یادداشت که به نظر می رسید در راستای یک پروژه و ایجاد فضایی برای توجیه "عقب نشینی سیاسی" در مقابل دشمنان بود، در همان نطفه و با به راه افتادن امواج اعتراضات ناظران و فعالان سیاسی خفه شد. آنان معتقدد بودند که جمهوری اسلامی ایران در طی بیش از یک دهه گذشته مکرراَ اقدامات اعتمادساز را در قبال طرف غربی انجام داده و نتیجه نگرفته است. بطور مثال در همین دوران اصلاحات پروتکل الحاقی (که به بازرسان آژانس اجازه می داد در هر زمان و هر مکان از تاسیسات هسته ای کشورمان بازدید کنند) بطور داوطلبانه و پیش از تصویب در مجلس از سوی ایران اجرا شد همچنین همه تاسیسات مهم هسته ای در اقدامی عجیب تعلیق شد اما ماحصل این اقدامات اعتمادساز صدور ۶ قطعنامه علیه کشورمان در شورای حکام آژانس انرژی اتمی بود.

به دنبال واکنش منفی گسترده به پیشنهاد اعجاب برانگیز روزنامه بهار، این روزنامه با انتشار یادداشتی دست به یک عقب نشینی عقلانی کرد.

این روزنامه امروز در یادداشتی با عنوان "ابتکار یک‌جانبه یا امتیاز یک‌جانبه"، هادیان، نویسنده یادداشت نخست خود را "از دلسوزان منافع ملی کشور" توصیف اما با رد پیشنهاد وی عنوان کرده است: «ابتکار یکجانبه» خود محتاج زیرساخت‌هایی است که بدون توجه به آن، تبدیل به «امتیازدهی یکجانبه» می‌شود و این برای مملکت ما در شرایط کنونی سمی خطرناک است. «ابتکار یکجانبه» در اصل یک عقب‌نشینی تاکتیکی است با این امید که با تغییر ریل، بده بستان‌های رایج (که به بن‌بست رسیده‌است) تغییر جهت داده و با بهره‌گیری از فشار افکار عمومی، سازمان‌های مردم‌نهاد (NGOها)، روزنامه‌ها و خبرگزاری‌های بین‌المللی و به اصطلاح کمپین‌های حقوقی و انسانی، از این عقب‌نشینی، بستری بسازیم تا پیشروی جدی و جدیدی به همراه بیاید وگرنه من و شما هم‌عقیده‌ایم که بدون این پشتوانه‌ها با امتیاز دادن کسی برای ما کف نخواهد زد. به‌راستی ابتکارات یکجانبه قذافی و تحویل امکانات و دستگاه‌های مربوط به طرف مقابل با پول مردم این کشور را از یاد برده‌ایم؟ آیا حتی یک سازمان مردم‌نهاد یا افکار عمومی حتی یک کشور از آن حمایت کرده‌است؟ که دستاویزی برای گرفتن امتیاز بعدی برای آن رژیم باشد؟