با وجود آنکه حُکومت ایران به مُوازات شدت بخشیدن به ماجراجوییهای هسته ای خود با تهدید فزاینده تحریم سیستم مالی و بخش نفتی خود روبرو بوده، اما چنین می نماید که به گونه اسف باری در برابر شکل گیری عینی این وضعیت غافلگیر شده است.

نظام بانکی جمهوری اسلامی پس از آنکه در ماه گذشته کُنترُل بازار طلا را از دست داد، تنها چند ساعت بعد از رسمیت یافتن تحریم بانک مرکزی از سوی آمریکا، ناچار شد زمام بازار ارز را نیز به حال خود رها کند.

آثار وضعیتی که یک نماینده مجلس مُلاها آن را با "تبدیل پول ملی به کاغذپاره" توصیف کرده، بی تردید در مرز تابلوی اعداد صرافیها و طلافروشیهای "فردوسی" و "استانبول" پایان نمی یابد، بلکه به صورت مُستقیم به زندگی و کسب و کار میلیونها نفر پا می گذارد. هم از این روست که رفتار بی قیدانه حاکمان ایران نسبت به نتایجی که تصمیمهای آنها در پی دارد یا می تواند داشته باشد، بار مُخرب و تبهکارانه تری می باید.

دستپاچگی و هرج و مرجی که در روزهای اخیر دوایر و نهادهای حکومت را در بر گرفته، نشان می دهد که بضاعت آقای خامنه ای و شُرکا فقط برای دیدن نوک بینی خود کفایت می کند. آنها نه در گُذشته برای در رسیدن این وضعیت پیش بینیهایی داشته اند و نه توانایی مُدیریت شرایط نابسامان کُنونی از این به بعد را دارند.

برنامه پادوهای آقای خامنه ای در دولت و مجلس برای جلوگیری از سُقوط آزاد اقتصاد کشور، از مقداری لفاظی در باره تدبیرهایی که در آینده قرار است عملی شود و کمی بیشتر ناسزاگویی به "اخلالگران" و "عوامل استکبار جهانی" فراتر نرفته است.