در سطح منطقه‌ای، هدف نخست پاکسازی «حیاط خلوت» آمریکا از رژیم‌ها و نفوذهای خارجی مخالف در حوزه دریای کارائیب، آمریکای جنوبی و مناطق پیرامونی است. از این منظر، اصلا بعید نیست که کشورهایی مانند کوبا نیز در آینده هدف بعدی باشند.

در سطح جهانی، هدف دوم بازگشت آشکار آمریکا به راهبرد «تغییر رژیم» است. اگرچه واشنگتن در مقاطع مختلف تاریخی چنین رویکردی را دنبال کرده، اما دولت ترامپ برخلاف دولت‌های پیشین به جای مداخله زمانبر تحت عناوینی چون حقوق بشر و غیره سراغ گزینه نهایی می‌رود و ظاهرا این سیاست را بی‌پرده‌تر در پیش گرفته است. از این زاویه، اقدامات آمریکا علیه ونزوئلا تنها معطوف به حذف مادورو نیست، بلکه حامل پیام‌هایی به حکومت‌های مخالف آمریکا در نقاط مختلف جهان است.

راهبرد آمریکا برای تصاحب میادین نفتی ونزوئلا که بزرگ‌ترین ذخایر نفتی جهان را در اختیار دارد، صرفا تابع منطق اقتصادی یا تجاری ترامپ نیست. پشت این سیاست، اهداف ژئوپلیتیکی و ژئواستراتژیک مهمی نه‌ تنها در منطقه کارائیب، بلکه در خاورمیانه نیز نهفته است. در واقع، آمریکا از طریق کنترل نفت ونزوئلا می‌کوشد در صورت بروز تحولات غیرمنتظره در خاورمیانه و خلیج فارس، ابزار مؤثری برای کنترل بازار جهانی نفت در اختیار داشته باشد.

بر کسی پوشیده نیست که تاکنون یکی از مهم‌ترین عوامل بازدارنده آمریکا از ورود به یک جنگ تمام‌عیار با ایران، نگرانی از پیامدهای منطقه‌ای آن بر صادرات انرژی و احتمال درگیری میادین نفتی کشورهای نفت‌خیز منطقه بوده است. از این رو، می‌توان گفت سلطه بر نفت ونزوئلا یکی از اهداف کلیدی سیاست کنونی دولت ترامپ برای مهار تبعات جهانی هرگونه تنش نظامی گسترده در خاورمیانه بر بازار انرژی است.