احمد زیدآبادی، روزنامه نگار، در کانال تلگرامی خود نوشت: یک پیمان استراتژیک دفاع متقابل بین محمدبن سلمان ولیعهد عربستان و شهباز شریف نخست وزیر پاکستان در ریاض به امضا رسیده است. بر اساس این پیمان، هرگونه حمله به یکی از دو کشور، حمله به دیگری تلقی خواهد شد و دو طرف متعهد به استفاده از همه ابزارهای دفاعی و نظامی برای مقابله با هر تهدید مشترک شده اند.

امضای چنین پیمانی در این شرایط خیلی معنادار است بخصوص برای کشور ما.

چرا برای کشور ما؟ چون به خلاف برخی از تصورات، نگرانی عربستان از حمله احتمالی اسراییل یا کشور دیگری در منطقه نیست، نگرانی اش از تکرار حمله به آرامکو در صورت بالاگرفتن رویارویی جمهوری اسلامی با جهان غرب و اسراییل است.

در جریان حمله آمریکا به تأسیسات فردو، برخی افراد از جمله شیخ حمید رسایی خواستار حمله به پایگاه های آمریکا در عربستان به عنوان اقدامی تلافی جویانه شدند. در پی چنین تهدیدهایی گویا پاکستانی ها به تهران پیغام داده بودند که حمله به عربستان حمله به پاکستان محسوب می شود!

واقعیت این است که سعودی ها پس از حمله سال 1398 به تأسیسات نفتی آرامکو، خود را به شدت آسیب پذیر یافتند؛ بخصوص اینکه دولت ترامپ در آن مقطع اقدام خاصی در برابر این حمله نکرد. از این رو، عربستان خواستار دخالت چین برای عادی سازی روابطش با تهران شد تا خود را از درگیری بین ایران و غرب دور نگه دارد.

با آنکه اکنون روابط ایران و عربستان عادی است با این حال، سعودی ها از برخی تهدیدهای محافل تندرو در تهران که بعضاً حمله به منابع انرژی در منطقه را در صورت وقوع دوباره جنگ به میان می کشند، به شدت نگرانند.

سعودی ها به سهم خود علاقه مندند که بحران اتمی ایران از راه دیپلماتیک حل شود، اما می دانند که همه امور در کنترل آن ها نیست و هر آن ممکن است آتش جنگ دوباره شعله ور شود و آن ها به عنوان متحد نزدیک آمریکا هدف انتقام جویی قرار گیرند.

به همین منظور آن ها علاوه بر جلب حمایت چین و روسیه در کنار آمریکا، به حمایت قویِ یک قدرت اتمی منطقه نیز نیاز دارند تا در برابر تهدیدات احتمالی بازدارنده باشد. این قدرت همانا پاکستان است. پاکستان گرچه همیشه حامی سعودی ها بوده اما برای محکم کاری پیمان دفاعی متقابل هم بین شان امضا شده است تا جای هیچ شک و شبهه و تردیدی در این مورد باقی نماند.