دستگاه تبلیغاتی حکومت ملایان در روزهای پس از جنگ ۱۲روزه، از طریق رسانهها و کارگزاران ریز و درشت خود، هیاهو راه انداخته بود که «انسجام ملت و دولت شکل گرفته است». خامنهای هم بساط «ایران، ایران» راه انداخته و شهرداری تهران در معبرهای بزرگ، بیلبوردهایی با نماد ایران باستان برپا کرده بود.
این نمایشها تلاشی بود برای پوشاندن شاخهای غول بحران که از درون و بیرون، حاکمیت را محاصره کردهاند. اما این بازیهای رسانهای حتی چند هفته هم دوام نیاورد و شاخهای غول از درون نظام بیرون زدند. اکنون خود رسانههای حکومتیاند که با زبان کارگزاران دلسوزشان، هشدار سررسید مکافات اتودینامیک در همه عرصهها را میدهند و از «سراشیبی خطرناک» برای «نظام مقدس اسلامی» سخن میگویند.
روزنامه جهان صنعت با عنوان «وضعیت خطرناک امروز کشور»، به طناب دار شدن شعارهای توسعهطلبانه و جنگافروزانه و بازگشت مکافاتشان به خود نظام می نویسد: «بسی باعث تأسف است که سرمایههای ملت فدای آرمانهایی شد و میشود که یا دستنیافتنی است یا به مصلحت ملک و ملت نیست. برای نمونه: غنیسازی هستهای، شعار محو اسرائیل از کره زمین، فریادهای مرگ بر فلان و بهمان کشور.»
این روزنامه هیچ راه بازگشتی برای نظام نمیبیند و تلاشهای فعلی خامنهای و کارگزارانش با سر دادن «شعارهای آتشین» را «به ورطه نابودی کشاندن نظام و روحانیت» توصیف میکند: امروز در میان طوفان مشکلات اقتصادی و اجتماعی، ناترازیهای ویرانگر، آیا باز هم باید دل به شعارهای آتشین خوش کنیم تا ناگهان نظام و روحانیت را به ورطه نابودی بکشانیم؟»
از سوی دیگر روزنامه اینترنتی وبسایت رهبر جمهوری اسلامی در واکنش به بیانیه اخیر «جبهه اصلاحات ایران» که از «۲۲ سال سیاست مذاکره برای خرید زمان» انتقاد کرده و خواستار اعلام آمادگی جمهوری اسلامی برای «تعلیق داوطلبانه غنیسازی» اورانیوم شده بود، در سرمقالهاش با عنوان «خشاب دشمن را پر نکنید» این بیانیه را تلویحاً «در خدمت دشمن» توصیف کرد.
گودرزی عضو مجلس خامنه ای نیز بیانیه اخیر جبهه اصلاحات را جاده صافکنی برای اسرائیل و جلب رضایت آمریکا دانست و با بیان اینکه این بیانیه، تسلیمنامه است، گفت: تفکری که منجر به تنظیم این بیانیه شده دقیقا به دنبال جلب رضایت آمریکا و جاده صافکنی برای اسرائیل است.
این در حالیست که یک نمایندهٔ پیشین مجلس شورای اسلامی گفته: اگر تن به رفراندوم ندهند، فروپاشی رخ میدهد. پروانه سلحشوری در گفتوگو با رادیوفردا میگوید که خواستار گذار مسالمتآمیز از جمهوری اسلامی با برگزاری رفراندوم است. به گفتهٔ او، وضعیت کشور بحرانی است و اگر گذار مسالمتآمیز صورت نگیرد، با فروپاشی نظام مواجه خواهیم بود.
این نماینده سابق مجلس گفته: که شرایط ایران بعد از جنگ ۱۲ روزه و آتشبس شکننده، بحرانی است و اگر مکانیسم ماشه فعال شود، ایران فلج خواهد شد.
پروانه سلحشوری پیش تر با لگدی محکم به خامنهای که گفته بود جنگ نمیشود و مذاکره هم نمیکنیم، نوشت: «جمهوری اسلامی با دکترین“ امت اسلامی“، نه امتی ساخت، نه ملت ایران را نگه داشت. از ایران ویرانه ماند، از امت اسلامی نفرین و تنفر برایش ماند. “عزت و حکمت“ را با “نه جنگ، نه مذاکره“ به باد داد، و هم جنگ شد، هم مذاکره، و حالا در حفظ ایران هم درمانده...».
محسن هاشمی پسر رفسنجانی هم در تلویزیون حکومتی گفت: «شرایط کشور شرایطی نیست که ما تصمیمهای سخت را نگیریم. باید تصمیمهای سخت را هر چه زودتر بگیریم اگر نگیریم میتواند برایمان خسران های انکارناپذیر داشته باشد...»
خبرگزاری رویترز اخیرا در مطلبی با عنوان «دیپلماسی یا انکار و مقابله جویی»، صورت مسأله را برای رژیم خامنه ای یک مسأله «وجودی» یا «بود و نبود» ارزیابی کرده و نوشت: حاکمان ایران پس از حملات آمریکا و اسراییل با انتخاب وجودی روبهرو هستند. نخبگان روحانی ایران که در اثر جنگ و بنبست دیپلماتیک تضعیف شدهاند، بر سر یک دوراهی قرار گرفتهاند: از فشار برای توقف برنامه های خود سرپیچی کنند و خطر حمله بیشتر اسراییل و آمریکا را بپذیرند، یا تسلیم شوند و خطر شکاف در رهبری را بپذیرند».
The Iranian government's propaganda machine claimed a united front between the nation and state following a brief war, with leaders like Khamenei promoting national pride. However, this facade quickly crumbled as internal crises emerged, leading state media to warn of a "dangerous decline" for the Islamic regime. The newspaper "Jahan San'at" criticized the regime's unattainable goals, like nuclear enrichment and anti-Israel rhetoric, suggesting these have jeopardized national interests. Former parliament member Parvaneh Salahshouri warned of potential regime collapse without a peaceful transition, while others called for urgent, tough decisions to avert disaster. Recent reports highlight the regime's existential crisis amid external pressures.