واقعیت این است که تا پایان دهه نخست قرن ۲۱، هیچ چشم‌اندازی برای اصلاحات اجتماعی در عربستان دیده نمی‌شد. وضعیت در این کشور به گونه‌ای بود که حتی رانندگی زنان نیز به یک تابوی دست‌نیافتنی تبدیل شده بود. عربستان در آن زمان تنها کشور جهان بود که چنین محدودیت نامتعارفی برای زنان در نظر گرفته بود. محدودیت‌های سخت‌گیرانه برای زنان درباره کار با مردان و تبعیض‌هایی مانند قانون قیمومیت، تصویر جهانی عربستان را شبیه به کشوری کرده بود که به کلی از قافله زندگی اجتماعی بشر قرن بیست و یکم بیرون مانده است.

اما برای کشوری که حدود نیمی از جمعیت آن زیر ۲۴ سال سن دارند و همزمان آمار بیکاری برای زنان جوان، بالای ۵۰ درصد است، مساله آزادی‌های اجتماعی، نه فقط یک خواسته مدنی بلکه ضرورتی اقتصادی نیز هست. محمد بن سلمان که در تلاش است اقتصاد نفتی کشورش را به شکل انقلابی متحول کند، نادیده گرفتن نیروی کار زنان، چشم بستن بر روی یکی از منابع انسانی تعیین کننده کشورش محسوب می‌شود.

علاوه بر این، او اگر موفق شود به مقام پادشاهی برسد، نخستین نوه ابن سعود است که به این مقام می‌رسد و به همین دلیل، قبضه قدرت سیاسی برایش - برخلاف تمامی پادشاهان دیگر - یک چالش قابل توجه است. پیروزی در این چالش و خنثی کردن نقشه‌های رقبا، با حمایت واقعی بخش قابل توجهی از جمعیت کشور، بسیار واقع‌بینانه‌تر است.

و در گام بعد، تلاش برای تثبیت این قدرت به دست آمده نیز موجب می‌شود تا او ناچار باشد در کنار اصلاحات محبوب، در سیاست خارجی نیز حامیان مهمی داشته باشد. رابطه محمد بن سلمان با حاکمان امارات، نزدیکی‌اش به ژنرال السیسی در مصر یا تلاش‌هایش برای کاهش تنش در منطقه، همه حرکت‌های یک بازی هستند: شاه شدن جوانی که برای شاه شدن نیاز به اعتباری فراتر از مرزهای کشورش دارد.