هر بار در خبرها می‌شنویم که دارویی خاص کمیاب یا گران گردیده و کودکان و کهن‌سالان نیازمند آن دارو در مقابل چشمان‌مان قرار می‌گیرد و بستگان‌شان را در ذهن تصور می‌کنیم که برای یافتن آن سراسیمه به هر در می‌زنند و پاسخ نمی‌یابند؛ چرا؟ زیرا اولویت این حکومت هرگز و هیچ‌گاه رسیدگی به زندگی و مشکلات مردم ایران نبوده است.

سلمان اسحاقی، سخنگوی کمیسیون بهداشت و درمان مجلس خامنه‌ای در مهرماه گفته بود که اولویت ندادن به دارو در کشور، ما را با مشکلات جبران‌ناپذیری در این حوزه مواجه خواهد کرد. آماری که ما به‌صورت مستند دریافت کردیم، حاکی از این است که ما با کمبود ۳۴۰قلم دارو در کشور مواجه هستیم.

بدهی دولت به مافیای داروسازی

در ۹دی ۱۴۰۳ یعنی تقریباً ۳ماه بعد از هشدار سخنگوی کمیسیون بهداشت و درمان مجلس، این بار مهدی پیرصالحی، رئیس سازمان غذا و داور گفت: برای جلوگیری از تشدید کمبودهای دارویی و تجهیزات پزشکی و مدیریت کمبودهای فعلی باید نقدینگی لازم تأمین و مطالبات ۱۷ماهه شرکت‌های داروسازی و تجهیزات پزشکی پرداخت شود. او علت کمبود دارو را عامل زیر عنوان کرد:

سازمان‌های بیمه‌گر، دانشگاه‌های علوم پزشکی و طرح دارویار حدود ۱۷ماهه ۵۰همت به شرکت‌های داروسازی و تجهیزات پزشکی بدهکارند و اگر این مبلغ تأمین نشود نمی‌توان مواد اولیه دارویی را تأمین کرد و کمبودهای دارویی تشدید خواهد شد.

هشدار نسبت به امنیتی‌شدن کمبود دارو

رئیس کمیته دارو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس نیز کمبود دارو را پاشنه آشیل نظام درمانی کشور تلقی کرد و گفت: هرگونه بحرانی می‌تواند با مشکلات شدیدتری همراه باشد.

۲روز بعد هم یک خبرگزاری حکومتی از گران‌شدن بی‌سر و صدای دارو و افزایش قیمت ۹۵۵قلم دارو خبر داد و نوشت: دارو به‌عنوان یک کالای استراتژیک شناخته می‌شود که اگر دچار کمبود شود و بازار دارویی بحرانی شود؛ می‌تواند منجر به سایر تهدیدات اجتماعی و اقتصادی و حتی امنیتی شود.

همین منبع از افزایش ۵۰ تا ۱۰۰درصدی قیمت برخی اقلام خبر داد و نوشت: قیمت یک قرص ۲۰هزار تومانی به ۵۰هزار تومان رسیده است. یک پماد که ۱۲هزار و ۶۰۰تومان بوده است، به ۳۷هزار تومان رسیده است. دگزامتازون که ۷هزار و ۷۰۰تومان بوده به ۱۹هزار تومان رسیده است. سنسورهای قندخون از ۴میلیون به بالای ۸میلیون تومان رسیده و البته کمیاب شده است.

سیاست یک بام و دو هوا

اولویت رژیم خامنه‌ای اصلا مردم ایران نیستند؛ زیرا این رژیم تتمهٔ امکانات پزشکی را برای مزدوران و نیروهای نیابتی خود اختصاص می‌دهد. یک نمونهٔ آن را در انتقال سریع و رسیدگی ویژه به مجروحان حزب‌الله لبنان شاهد بودیم.

اما وقتی نوبت به مردم ایران می‌رسد، بیمارستان‌ها از تجهیزات غیراستریل استفاده می‌کنند. فقط در بیمارستان نگاه تهران این موضوع منجر به نابینایی ۹تن از بیماران شد.

یک نمونهٔ دیگر فوت دست‌کم ۷۰بیمار، به‌دلیل آلوده بودن داروی دیالیز به آلومینیوم بود که تولیدکنندهٔ آن شرکت «ثامن» وابسته به مافیای داروسازی است.

اقدام شتاب‌زدهٔ خامنه‌ای

در همین گزارش از قول رئیس کمیته دارو کمیسیون بهداشت و درمان نقل شد که کمبود دارو می‌تواند منجر به سایر تهدیدات اجتماعی و اقتصادی و حتی «امنیتی»! شود. موافقت شتاب‌زدهٔ خامنه‌ای با تخصیص یک میلیارد دلار از صندوق توسعه ملی برای حوزه بهداشت، درمان و سلامت را می‌توان در این راستا ارزیابی کرد.

خاطرنشان می شود که خامنه‌ای حتی در دوران کرونا به‌سادگی حاضر نبود با اختصاص این مبلغ موافقت کند. بنابراین آنچه او را ناگزیر از این تصمیم کرده، وضعیت خراب حاکمیت و زمینه‌های تبدیل شدن نارضایتی‌های ناشی از کمبود و گرانی دارو به جرقه‌های قیام است. چنین اقداماتی در کوتاه‌مدت ممکن است به‌عنوان مسکن عمل کند ولی نخواهد توانست ولی فقیه و نظامش را نجات دهد.