در همین حال به گفته ناظران، مواضع اخیر برخی مقامات حکومتی و همچنین رویدادهای خاورمیانه نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی در حال حاضر در یک بن‌بست مرگبار داخلی و بین‌المللی قرار دارد. از این‌رو به‌دلیل فشارهای داخلی و بین‌المللی، ناچار است به اهمیت رضایت نداشته مردم اذعان کند، و نیز به‌دلیل وابستگی به نهادهای قدرت‌طلب و نظامی، نمی‌تواند از سیاست‌های اقتدارگرایانه خود از جمله قانون عفاف و حجاب دست بردارد. نتیجه این دوگانگی، اتخاذ سیاست‌های متناقض و ناکارآمدی است که نه تنها به حل مشکلات موجود کمک نمی‌کند، بلکه بر عمق آنها می‌افزاید.

اظهارات محمدباقر قالیباف در کنفرانس مطبوعاتی روز پنجشنبه مبنی بر این‌که: «قدرت ما در موشکی نیست، در این است که دل مردم با ما باشد»، نشان‌دهندهٔ آگاهی و اذعان وی از عمق بحران مشروعیت نظام است.

قالیباف نشانی می‌دهد که نظام فقط تکیه بر قدرت نظامی و سرکوب‌گری دارد، از طرفی اعتراف می‌کند که مشکلات داخلی به‌شدت حاد و انفجاری هستند. در واقع می‌گوید که توسعه برنامه‌های موشکی، نه تنها باعث افزایش امنیت ملی نشده، بلکه هزینه‌های گزافی را بر دوش اقتصاد کشور تحمیل کرده و باعث تشدید نارضایتی عمومی شده است.

بحران مشروعیت حاکمیت، پدیده‌ای چندوجهی در سیاست، اقتصاد و اجتماع است. حل این بحران، حاکمیت را در دوراهی سرنوشت‌ساز مردم یا موشک، گرفتار کرده است. وقتی یک کارگزار حکومتی مثل قالیباف اذعان می‌کند که حکومت جز موشک، پایگاهی در جامعه ندارد، معنی‌اش این است که ایران‌زمین در دوران تحقق یک تجربهٔ تاریخی است؛ تجربه‌ای که تأکید می‌کند هیچ حکومتی نمی‌تواند در برابر خواست و ارادهٔ ملتی دادخواه مقاومت کند. اکنون مردم ایران با عبور از کلیت این نظام، تجلیِ چنین خواسته‌ای به‌وسعت فلات ایران‌زمین هستند.

واقعیت این است که راه‌حل پایدار برای عبور از این بحران چندلایه، چیزی جز ارادهٔ جمعی و همبستگیِ همهٔ اقشار جامعه برای تغییر بنیادین، به‌مثابه نفی کل حاکمیت نیست. تنها با اتحاد و همدلی در راستای چنین هدفی می‌توان به آینده‌ای روشن و فردایی دیگر امیدوار بود و به آن دست یافت.