‏متهم ریف اول: ساکنین یک سرزمین

آلت جرم: این بار زبان فارسی

معتقدند خاورمیانه را اختلافات داخلی به این روز کشانده و راه حل‌اش گفتگوست، در همان حال درتلاشند اقوام یک سرزمین زبان مشترک‌ نداشته‌باشند. معتقد به دهکده‌ی جهانی‌اند و منتقد شدید غربی‌ها درباب ویزا و مرزبندی با دیگران، ‏در همان حال مصرند بین تهران، اصفهان،گیلان و آذربایجان مرز بکشند تا در آینده ملت برای رفتن به رشت و شیراز گذرنامه دستشان بگیرند.

چون آنچه هنوز پابرجاست به بهای بر بادرفتن چیزهایی بوده، معتقدند آن باقی‌مانده‌ها هم نابود شود تا همه‌چیز را از نو بسازیم. در رزومه‌ی هیچ‌کدام ‏اثری از کشیدن یک تابلوی راهنما یا یک دفترچه‌ی سرهم‌کردن میز و صندلی نیست اما معتقدند برای ساخت تمدنی تازه نقشه‌ی آماده دارند فقط قبلش لازم است کمی پتک و دینامیت در اختیارشان بگذاریم تا آثار اجحافات پیشین از میان برود.

و لیست بلندبالایی تهیه کرده‌اند از مقصرینِ تاریخی که ‏کمابیش شامل تمام مردم سرزمین ایران می‌شود.

کامو می‌گفت باید نگران این پیغمبرهای فسقلی بود که ابتدا تظاهر به گناه خویش می‌کنند تا پس از آن تمام بشریت را محکوم کنند. حالا که ساختن دشوار است دست‌کم با خراب کردن باقی‌مانده‌ی این سرزمین شاید بتوان سروصدا و گرد و خاکی به پا کرد. ‏بعید است به نتیجه برسند. نه اینکه چون هدف شوم است، چون همین هم از دستشان نمی‌آید. اما جامعه را فرسوده، آدم‌ها را دلسرد و ترمیم و ساختن چیزهای کوچک را که شاید در درازمدت به رهایی و پیشرفت ملتی بیانجامد به تعویق می‌اندازند.

آنها که چیزی ساختند یا جلوی خرابی بیشتر را گرفتند، ‏هر اندازه کوچک، هر اندازه نازک‌تن و هر اندازه ناچیز، سهم خویش به تمدن را داده‌اند؛ چه نام‌شان مانده باشد چه نمانده باشد. در صدایشان و نگاهشان نه این همه نخوت بود و نه تحقیر، تحکم و اتهام به بزرگ و کوچک. این لباس مصلح اجتماعی و دلسوزِ اقوام و فرهنگ‌ها ‏بدجور به تن این جماعت زار می‌زند. شکسپیر می‌گفت: همچون دزدکی که قبای غول به تن کرده باشد.