بازدیدکنندگان ارجمند بدلیل تغییرات فنی ایران‌پرس‌نیوز موقتا بروزرسانی نمی‌شود
پنجشنبه، 9 دی ماه 1400 = 30-12 2021
یادِ فروغ فرخزاد، پرنده آبی یا مرغ آبی شعر نو فارسی
فروغ فرخزاد به تعبیر احمد شاملو، «پرنده آبی یا مرغ آبی شعر نو» فارسی است. کمتر شاعری از میان هم عصران وی و نسل های پس از او را می توان شناخت که از صراحت، ظرافت و ژرفنای عاطفهٔ شعر فروغ بهره ای نبرده باشد؛ و همهٔ شعر فروغ، همراه با صمیمیتی ست که به گفتهٔ بورخس باید یکی از عنصرهای اساسی و ذاتیِ شعر باشد.
به جز استعداد درخشان و بی مانند شعری، فروغ فرخزاد با ساخت فیلم «خانه سیاه است» نشان داد که استعداد و حساسیتی روشنگرانه و ژرف در خلاقیتِ هنری دارد که دریچه ای نو از درک و دریافتِ زندگانی را به روی مخاطب می گشاید.
فروغِ شعر فارسی، همچنین انسانی جستجوگر و اندیشمند و دگراندیش است. او حساسیت های زمانهٔ خود را در شعر و نیز در کلام به خوبی درک کرده و با بهره گیری از بیانی شیوا و بی پروا و صمیمی در اوجِ تکامل خود، به ویژه در دفترهای شعر «تولدی دیگر» و «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» منتشر کرده و برای ما به یادگار گذاشته است.
مسئلهٔ شعر فروغ از زندگی و حساسیت های شخصی او به عنوان زن آغاز شده و به بیان شاعرانهٔ عشق، اندوه، فقر و گرایش به آزادی انسان معاصر پیوند یافته است. همین چند جانبه بودنِ درکِ شاعر است که از پس کراهت و خشونت زندگی، بیانی اثرگذار و انتزاعی هوشیوار را در شعر، خلق می کند.
زادروزِ فروغ فرخزاد در ۸ دی ماه و مرگ زود هنگام او، هرکدام برای شعر معاصر معنایی بیش از یک تولد و درگذشت ساده را دارند؛ معنایی که با تلاش و مبارزهٔ زن و انسان معاصر، برای رها شدن از قید و بندهای دست و پاگیرِ سنت و دست یافتن به صمیمی ترین گونهٔ آزادی و رهاترین جنس زندگی آدمی، در پیوند است.
کانون نویسندگان ایران «در تبعید» و انجمن قلم ایران «در تبعید» زادروزِ این شاعر افق های دور و نزدیک را شادباش می‌گویند و امید دارند استعدادهای این زمان نیز، بتوانند فراتر از قید و بند سانسور و تهدید حکومت، باورها و آثار خود را بدون هراس و در آزادی بیافرینند!
یاد شاعر بزرگ اندیشه و احساس و صمیمیت جاودان و گرامی باد!
۲۹ دسامبر ۲۰۲۱
کانون نویسندگان ایران «در تبعید»
انجمن قلم ایران «در تبعید»
دردا که تا بروی تو خندیدم
درد رنج من نشستی و گوشیدی
اشکم چو رنگ خون شقایق شد
آنرا بجام کردی و نوشیدی
اما دریغ و درد که جز حسرت
هرگز نبده باده به جام من
افسوس ای امید خزان دیده
کو تاج پر شکوفه نام من؟
از من جز این دو دیده اشک آلوده
آخربگو چه مانده که بستانی؟
ای شعر ای الهه خون آشام
دیگر بس است اینهمه قربانی!
قربانی
زنده یاد فروغ فرخزاد