در نزدیکی کرمان، محله‌ای به نام «سیدی» است و در کنار آن جاده‌ای قرار دارد، با دو روی کاملاً متضاد؛ در یک سمت باغی سرسبز و در سوی دیگرش زمینی خشک و بی‌آب و علف. کل آن منطقه به «باغ زردآلو» معروف است، اما گوشه‌هایی از آن، نه باغ دارد، نه زردآلو. آنچه می‌بینیم، فقر و آوارگی و تنگدستی است. کودکانی که سمت خودرو می‌دوند تا شاید غذایی بگیرند، دختر نوجوانی که به دنبال شیرخشک برای خواهر کوچکش می‌گردد و بچه‌هایی که پابرهنه در میان زباله‌ها جست‌وجو می‌کنند تا شاید چیز به‌دردبخوری پیدا کنند، همه مؤید وجود فقری آشکار در این منطقه است. اغلب آنها حتی شناسنامه هم ندارند و همین مسأله، محرومیت آنان را دوچندان کرده است. نبود حداقل امکانات زندگی برای مردم این مناطق، در این مناطق هرچه هست اندوه است و درد. سهم زنان و مردان و کودکان این مناطق شوربختی است به گونه‌ای که گویا هرگز نبوده‌اند. آنها در رنج به دنیا می‌آیند در ناامیدی به سراب زندگی چنگ‌ می‌زنند و بی‌هیچ نشانی از آرامش از دنیا می‌روند و تو می‌دانی که اینگونه زیستن حق هیچ انسانی نیست به ویژه آنکه در سرزمین مادری خود چنین مظلومانه و دردمندانه زیست کند.