وزیر خارجه مُلاها، آقای مُحمدجواد ظریف، روز چهارشنبه به گونه قاطعانه دستگیری یکی از رهبران اپوزیسیون شیعی بحرین را محکوم کرده و خواهان "آزادی فوری" او شده است. او همچنین از یاد نبرده که به دولت بحرین نسبت به "برخوردهای قهری با رهبران مورد احترام مردُم" هُشدار دهد.

این اما همه تلاش دولت آقای روحانی برای آزادی شیخ علی سلمان نبود، در همین روز، آقای ظریف دوباره آستینها را بالا زد و با شُماری از وزیران خارجه کشورهای منطقه تماس گرفت تا از آنها بخواهد دولت بحرین را برای آزادی شیخ سلمان تحت فشار بگذارند.

هرگاه آقای روحانی و کابینه اش حتی به نیمی از این تلاش در مورد خانُم رهنورد و آقایان موسوی و کروبی دست زده بودند، آنگاه ناهمگونی آشکاری که بین این پُشتیبانی فعال و آن بی عملی مُزمن وجود دارد، کمتر به چشم می آمد.

بی تردید علت آنکه آقای ظریف و رییس او در هنگامه افزایش درخواستها برای آزادی سه زندانی از یک سو و هُجوم گُسترده بوروکراتیک و تبلیغاتی به آنها از سوی دیگر، رسالت آزادی شیخ بحرینی را در برابر خود قرار داده اند، ضعیف بودن حس موقع شناسی آنها نیست.

طرح مساله دستگیری فعال بحرینی و مانور روی آن، در حقیقت گُریزگاهی برای شانه خالی کردن از انجام تکلیف خانگی به حساب می آید و وظیفه دارد با این بانگ بی محل، جای سُکوت شرم آور "دولت اعتدال" در برابر معرکه به راه افتاده حبس و اعدام را پُر کند.