رادیو فرانسه در گزارشی گفت: روز جمعه ۳ مرداد، دولت آلمان اعلام کرد که «در کوتاه مدت، در نظر ندارد کشور فلسطین را به رسمیت بشناسد.» اگرچه برلن لزوم آتش‌بس در غزه را نیز یادآوری کرده اما محور اصلی اعلامیه‌اش «الویت امنیت اسرائیل» است. آلمان به طور سنتی برای جبران سابقۀ سیاه نازیسم، پیوسته از حامیان درجه اول اسرائیل بوده است.

در مقابل، اسپانیا یکی از نخستین دولت‌هایی بود که شب گذشته، بلافاصله از تصمیم امانوئل ماکرون ابراز خرسندی کرد. پدرو سانچز نخست‌وزیر اسپانیا نوشت: «ما باید به اتفاق، از آنچه نتانیاهو قصد ویرانی‌اش را دارد حمایت کنیم.» اسپانیا در کنار نروژ و ایرلند، حدود چهارده ماه قبل کشور فلسطین را به رسمیت شناختند.

از میان کشورهای عرب حوزۀ خلیج فارس، عربستان، قطر و کویت صریحاً از تصمیم پاریس استقبال کردند. وزارت خارجۀ عربستان در بیانیه‌ای نوشت: «پادشاهی عربستان به این تصمیم تاریخی درود می‌فرستد.» دولت سعودی تأکید می‌کند که کشور فلسطین باید بر اساس مرزهای تأییدشده در سال ۱٩۶۷ موجودیت یابد. اردن نیز از «گام مهم پرزیدنت ماکرون» تمجید کرده اما امارات متحد عرب هنوز رسماً واکنشی نشان نداده است.

حملات تند اسرائیل و آمریکا

طبعاً تندترین واکنش‌ها از سوی مقامات دولت اسرائیل و محافل راست افراطی این کشور ابراز شده است. اما در داخل فرانسه نیز برخی انجمن‌ها و سازمان‌های یهودی و همچنین تشکل‌های سیاسی تندرو نارضایتی خود را نشان داده‌اند.

گذشته از عصبانیت بنیامین نتانیاهو که گفته است «فلسطینی‌ها نه یک کشور در کنار اسرائیل که به جای آن می‌خواهند»، بسیاری دیگر از مقامات اسرائیلی و همچنین سفیر آمریکا در این کشور، واکنش‌های تند نشان داده‌اند. مایک هاکبی، سفیر آمریکا در اسرائیل با طنزی تلخ نوشت: «امانوئل ماکرون در اعلام تصمیم یک‌جانبه‌اش در مورد کشور فلسطین، نگفته این کشور در کجا خواهد بود... اما من به طور اختصاصی اطلاع می‌دهم که فرانسه "کوت‌دازور" (سواحل جنوب فرانسه) را برای این کار تقدیم خواهد کرد.» هاکبی سپس به طعنه و با بازی با کلمۀ «فرانک» (ریشۀ کلمۀ فرانسه) می‌افزاید: «اسم ملت جدید هم "فرانک‌شتین" خواهد بود.»

یولی ادلشتاین، رئیس کمیسیون دفاع و روابط خارجی پارلمان اسرائیل موضوع فلسطین را به مسئلۀ جمعیت مسلمان فرانسه مربوط کرده و نوشته است: «ما در اسرائیل با نگرانی روند مهاجرت اسلامی و تأثیر آن را بر تصمیم‌های رهبران سیاسی ناظریم. برای ملت فرانسه و مبارزه‌اش به خاطر هویت و آزادی‌ آرزوی موفقیت می‌کنم.»

حتی مخالفان دولت نتانیاهو نیز به انتقاد از پاریس پرداخته‌اند. یائیر لاپید که فعلاً رهبر اپوزیسیون اسرائیلی محسوب می‌شود نوشته است که تصمیم ماکرون «یک خطای اخلاقی با زیان‌های سیاسی است.» به عقیدۀ او «فلسطینی‌ها نباید به خاطر هفتم اکتبر یا به خاطر حمایت از حماس جایزه دریافت کنند.» ظاهراً اکثر سیاستمداران اسرائیلی چندان تفاوتی میان مردم فلسطین و سازمان حماس قائل نیستند.

مخالفت‌ها در فرانسه

مجمع رسمی یهودیان فرانسه که از زمان ناپلئون وجود دارد، تصمیم ماکرون را «زودهنگام» دانسته است. این نهاد رسمی نگرانی خود را بسیار محتاطانه و به دور از انتقادهای تند مطرح کرده و نوشته است که به رسمیت شناختن فلسطین در شرایط کنونی به ضرر میانه‌روها خواهد بود و در عوض تندروها را تشویق خواهد کرد. مجمع یهودیان پیش‌شرط‌هایی را برای استقلال فلسطین برشمرده است: «آزادی فوری همه گروگان‌های اسرائیلی، خلع سلاح کامل حماس، تعهد کشورهای همسایه برای تشکیل نیروهای حافظ امنیت در سرزمین‌های فلسطینی و بالاخره به رسمیت شناختن اسرائیل از سوی همه کشورهای همسایه.» حییم کورسیا، خاخام اعظم فرانسه نیز ادعا کرده است که «صلح را نمی‌توان از بیرون تحمیل کرد.»

به غیر از محافل یهودی و افرادی که تابعیت دوگانۀ اسرائیلی/فرانسوی دارند، احزاب راست و راست افراطی فرانسه – احتمالاً بیشتر به دلایل سیاست داخلی – هم با ماکرون مخالفت کرده‌اند. مارین لوپن، رهبر حزب راست افراطی «اجتماع ملی» گفته است: «به رسمیت شناختن فلسطین یعنی به رسمیت شناختن دولت حماس که یک دولت تروریست خواهد بود.» اما جمهوری‌خواهان سنتی فرانسه تصمیم ماکرون را «بی‌فایده» و حتی «مضر» دانسته‌اند. آنها نیز معتقدند که هنوز شرایط لازم برای شکل‌گیری کشور فلسطین مهیا نیست.