«سامر بدرانی»، کشاورز نمونه آبادان دراین‌باره می‌گوید: «این چند هزار تنه درختی که می‌بینید، تنها بخش کوچکی از نخل‌هایی هستند که تا سال ۷۵ ثمر می‌دادند. از آن سال به بعد، به دلیل کم‌کاری دولت‌ها و عدم مطالبه حقابه، اروند رود شور شد و نخل‌ها قتل‌عام شدند.»

ساخت سد آتاترک در ترکیه در سال ۱۹۹۴ آغازگر این فاجعه بود. این سد، آب فرات را در بالادست به اسارت گرفت و باعث شد آب شیرین به اروند رود نرسد. عراق نیز از باقی‌مانده آب استفاده کرد و به دنبال آن، اروند رود دچار کم‌آبی و هجوم آب شور از خلیج فارس شد. در ایران، طرح آبرسانی به نخیلات حاشیه اروند با تأخیر، بی‌کیفیت و بدون کارشناسی انجام شد که منجر به از دست رفتن این سرمایه ملی شد.

«احمد شهابی راد»، کشاورز آبادانی هم دراین‌باه می‌گوید: «ما تولید می‌کردیم، مصرف می‌کردیم و صادر می‌کردیم. این نخل‌ها نقش مهمی در اشتغال داشتند و جوانان زیادی اینجا مشغول به کار بودند. اکنون همه این‌ها از بین رفته و جوانان به دنبال کار به جاهای دیگر مهاجرت می‌کنند.»

این بحران نه تنها به نابودی نخل‌ها منجر شده، بلکه زندگی مردم محلی را نیز تحت تأثیر قرار داده است. با خشکیدن نهرها و تبدیل زمین‌ها به شوره‌زار، چشم‌اندازی آخرالزمانی از منطقه به جا مانده است.

در سال‌های اخیر، گزارش‌هایی از بریدن تنه‌های این نخل‌های بی‌سر به گوش می‌رسد، گویی که می‌خواهند این تصویر دلخراش را از صفحه تاریخ پاک کنند.