اندیشکده اروپایی «موسسه سیاسی اقتصادی خاورمیانه» در گزارش خود به موانع پیش روی مذاکرات میان رژیم ایران و ترامپ پرداخته و نوشته است: تحقق چنین سناریویی با موانع و چالش‌های اساسی همراه است. این موانع که عمدتا ریشه در ویژگی‌های شخصی و سیاسی ترامپ و همچنین منافع متضاد بین طرف‌های درگیر دارد، منجر به ایجاد محیطی چالش برانگیز برای برخی از کارشناسان شده و پیش بینی دستیابی به یک توافق مطلوب را دشوار کرده است.

این منبع نوشت: رویکرد ترامپ به دیپلماسی عمدتا با خواسته‌های از پیش تعیین شده تعریف می‌شود و حداقل سازگاری را با فرآیند مذاکره نشان می‌دهد. تجربیات دیپلماتیک او با کشور‌هایی مانند کره شمالی و چین نشان می‌دهد که تمایل به استفاده از «سیاست چماق و هویج» مبتنی بر اصول تهدید و مماشات است. اصول مذاکره ترامپ، که بسیاری از کارشناسان آن را مطابق با «تئوری مرد دیوانه» می‌دانند، شامل دو مرحله اساسی است: در مرحله اولیه، تیم مذاکره کننده او خواسته‌های مورد نظر خود را ارائه می‌دهد که معمولا بسیار سازش ناپذیر و غیرقابل تغییر است. در صورت پذیرش، او استراتژی دیپلماسی را موفق می‌داند و آن را ادامه می‌دهد. اما اگر دولت مخالف به خواسته‌ها عمل نکند، وارد مرحله دوم دیپلماسی می‌شود و تمام سازوکار‌های تنبیهی را علیه آن اعمال می‌کند. بعید به نظر می‌رسد که دولت ترامپ در مذاکرات آینده با ایران از این اصل فاصله بگیرد. رویداد‌های اخیر در منطقه و چالش‌های اقتصادی پیش روی جمهوری اسلامی ممکن است انگیزه بیشتری برای دولت ترامپ برای اتخاذ چنین رویکردی باشد.

همچنین ترکیب کابینه و انتصابات دولت ترامپ به وضوح نشان می‌دهد که رئیس جمهور آمریکا سیاست فشار حداکثری علیه ایران را به عنوان یکی از گزینه‌های روی میز کنار نگذاشته است. انتصابات دولت ترامپ حاکی از تمایل به طرفداری از افرادی است که سابقه حمایت تزلزل ناپذیر از اسرائیل را نشان داده‌اند و موضعی تقابلی در قبال دشمنان آمریکا، به ویژه جمهوری اسلامی دارند. معرفی چهره‌های تندرو مانند «مایک هاکبی» به عنوان سفیر آمریکا در اسرائیل، «مارکو روبیو» به عنوان وزیر امور خارجه، «جی دی ونس» به عنوان معاون رئیس جمهور، و «مایک والتز» به عنوان مشاور امنیت ملی، بنیامین نتانیاهو را بر آن داشت تا بازگشت ترامپ به قدرت را «بزرگترین بازگشت تاریخ» توصیف کند. انتخاب افراد فوق الذکر نشان دهنده تمایل احتمالی دولت ترامپ برای انتخاب «دیپلماسی اجباری» در مذاکرات آینده با ایران است.