وابستگی گسترده صادرات نفت ایران به چین، که اکنون به ۹۲ درصد رسیده است. این امر با تخفیف‌های قابل توجه و شرایط تحمیلی این کشور همراه است. این وضعیت، علاوه بر کاهش درآمدهای ارزی، اقتصاد ایران را به شدت آسیب‌پذیر کرده است.

علاوه بر این، ایران در بسیاری از معاملات مجبور است شرایط چین را بپذیرد. به عنوان مثال، چین در ازای بدهی‌های نفتی، کالاهایی همچون اتوبوس‌های برقی با قیمت‌های تعیین‌شده خود را به ایران تحمیل می‌کند.

این وابستگی شدید، اقتصاد ایران را به شرایط "استعماری" قرن نوزدهم نزدیک کرده است؛ جایی که دولت‌ها برای تأمین مالی خود ناچار بودند تحت شرایط سخت و تحمیلی عمل کنند. این وضعیت، نه تنها از ارزش منابع ملی می‌کاهد، بلکه قدرت مانور اقتصادی دولت را نیز به شدت کاهش داده است.

میرزایی معتقد است که دولت تقریباً هیچ امکانی برای تغییر این ساختار ندارد و هشدار داد که با این وضعیت، هیچ پروژه توسعه‌ای قابل‌اجرا نخواهد بود و بیش از ۹۰ هزار پروژه نیمه‌تمام به حال خود رها شده است.

این نوع اقتصاد در دنیا بی‌نظیر است!

روزنامه دنیای اقتصاد نوشته: اقتصاد ایران در حال حاضر در شرایطی فوق بحرانی است، به باور اقتصاددانان اقتصاد کشور در شرایط ایستایی به سر می‌برد. تورم مزمن و فزاینده، بیکاری مزمن، عادی شدن مسأله کسری بودجه و افزایش مستمر نقدینگی از ویژگی‌های خاص این اقتصاد است، آنچه امروز در ایران رخ می‌دهد در دنیا بی‌نظیر است و همین موضوع این وضعیت را پیش‌بینی‌ناپذیر و ناامن کرده است.

در لبه پرتگاهیم!

پزشکیان درباره گستردگی و عمق ناترازی‌ها هشدار داده و گفته است: ما امروز با انواع و اقسام مشکلات مواجه هستیم و ناترازی های زیادی در آب، برق، گاز و محیط‌زیست داریم. در همه‌چیز با کمبود مواجه‌ایم. ناترازی‌هایی که بعضی از آنها لب پرتگاه است و باید بتوانیم این ناترازی‌ها را حل کنیم...

وقتی نزدیک به نیم قرن، هر چه در این میهن بود، شخم زدید و غارت کردید؛ وقتی منابع زیرزمینی و ثروت نفتی کشور را به بیگانگان می دهید که بتوانید مدتی بیشتر در قدرت بمانید؛ وقتی محیط‌زیست را به چپاولگران سپردید و میلیون‌ها فقیر و فلاکت‌زده به بار آوردید، عاقبتش افتادن از لبه پرتگاه است؛ دیر و زود دارد اما...