سایت عصر ایران نوشت: جریان سیاسی موسوم به پایداری، ماه‌ها به قالیباف و طیف سیاسی او حمله کرد، علیه شان افشاگری راه انداخت و در یک کلام، آنان را منحرف از مسیر انقلاب دانست.

قالیباف نیز با طعنه "سوپر انقلابی"، پایداری چی‌ها را "بی عمل" و "همیشه طلبکار" خواند. این ۲ طیف، در تمام ۴ سال گذشته، به طور اصولی و مبنایی با یکدیگر در مجلس درگیر بوده اند.

اما حالا که وقت رأی گرفتن از مردم رسیده، ناگهان هر دو کنار هم قرار گرفته اند و قالیباف و آقاتهرانی هم شده اند سرلیست فهرست مشترک شان؛ انگار نه انگار که تا همین دیروز، سایه همدیگر را با تیر می‌زدند!

پر واضح است که اگر پیروز شوند، بلافاصله درگیری‌ها را از نو آغاز خواهند کرد و روز از نو روزی از نو!

جالب اینجاست که این اتحاد تاکتیکی را که برای ورود مجدد خودشان به مجلس طراحی کرده اند، دستمایه منت برای اصولگرایان کرده اند. مرتضی آقاتهرانی، از سران پایداری گفته است: "این کار را کردیم تا بچه‌های انقلابی راحت‌تر بتوانند تصمیم گیری کنند. " و حال آن که باید می‌گفت این کار را کردیم که خودمان راحت‌تر به مجلس برویم.

باید از پایداری چی‌ها پرسید که اگر جریان قالیباف، منحرف از خط انقلاب و آلوده به مفاسد اقتصادی است، بدان حد که باید هر از چندی، پرونده‌ای از آن‌ها رو کرد و آبرویشان را برد، چرا شما‌ها که ادعای انقلابی گری تان گوش فلک را پر کرده، با این جریان غیر انقلابی، ائتلاف کرده اید؟ شمشیر از رو بستن دیروزتان چه بود و لیست مشترک امروزتان چیست؟ آن‌ها هر ۴ سال یک بار خوب می‌شوند؟

هر چه باشد، این ائتلاف، نشان داد که پایداری چی ها، هر چه هستند، اصولگرا نیستند چرا که اصولگرا، روی اصول خودش می‌ایستد نه این که اصولش را وسیله معامله سیاسی و نان خوردن قرار دهد.

اساساً، دغدغه آنان، اصول انقلاب و نظام و مردم و ... نیست، دغدغه نام و نان است که دیروز در کوبیدن جریان قالیباف بود و امروز در دست دوستی دادن با آن و فردا در جنگ و نزاع بر سر کرسی‌های هیات رئیسه و قس علیهذا!

از سوی دیگر، باید از جناب قالیباف و جریان متبوعش پرسید که اگر شما خود را انقلابی و پایداری چی را تندرو‌های بی عمل همیشه طلبکار می‌دانید، چرا با آن‌ها ائتلاف کردید تا با وام گرفتن از شما وارد مجلس شوند و برای ۸۵ میلیون ایرانی تصمیم بگیرند؟ مگر از نظر شما مجلس جای افراطیون بی عمل همیشه طلبکار است؟! آیا آن‌ها هم هر ۴ سال یک بار خوب می‌شوند؟

وقتی در کشوری برغم وجود نظام انتخابات، حزب به معنای واقعی وجود نداشته باشد، همین می‌شود. یکی دو ماه مانده به هر انتحاباتی، نام‌های عجیب و غریبی مانند جمنا و مبنا و شریان و جریان و امنا و صدای ملت و ... شکل می‌گیرند و باهم بده بستان می‌کنند و لیست می‌دهند و بعد هم ناپدید می‌شوند و، چون اساس و موجودیتی هم ندارند و فقط شوی انتخاباتی بودند، هیچ کسی مسوولیت کار‌های برندگان را بر عهده نمی‌گیرد. آن‌ها با هم ائتلاف کردند تا از آرای همدیگر استفاده کنند و عجالتاً این مرحله را پشت سر بگذارند.