کلک تازه حکومت اسلامی برای ثبت آثار مذهبی – اسلامی به جای آثار فرهنگی و تاریخی ایرانی

بنا بر گزارش وزارت میراث فرهنگی ج.ا امروز علی دارابی معاون این وزارتخانه دستور آماده کردن پرونده چهار «اثر تاریخی» ایران را برای ثبت در میراث جهانی یونسکو صادر کرد.

نکته جالب این است که در حکم جناب معاون از این «چهار اثر تاریخی» این گونه نام برده شده است : خانه های ایرانی و منظر فرهنگی ماسوله/ قلعه فلک‌الافلاک و دره خرم آباد/ آسیاب بادی ایرانی/ مسجد ایرانی

این اولین باری ست که مسجدی به نام «مسجد ایرانی» مطرح می شود و به یونسکو می رود. زیرا در واقع ما تا کنون مسجد ایرانی نداشته ایم. همانطور که مسجد عربستانی یا مسجد آمریکایی نداشته ایم. مسجد همیشه چه در ایران بوده و چه در آمریکا و چه عربستان و یا هر کجای دیگری اسلامی ست. و اگر بخواهند نشانی مسجد خاصی را بدهند؛ نام خاص خودش را دارد و اگر که تنها مسجد آن شهر باشد پسوند نام آن شهر را به آن می دهند و نه نام کشور را. مثل مسجد جامع اصفهان (که البته نه به دلیل مسجد بودنش بلکه به دلیل تاریخی بودنش به ثبت یونسکو رسیده است).

به این ترتیب ما نمی توانیم بگوییم کنیسه ایرانی، کلیسای ایرانی، معبد ایرانی، آتشکده ایرانی، مشرق الاذکار ایرانی و .. چون در هر کشوری صدها از این نوع اماکن مذهبی وجود دارند. اما براساس قوانین مربوط به میراث فرهنگی یونسکو ما می توانیم به اثری تاریخی و یا مکانی تاریخی نام کشور را بدهیم که یگانه باشد. مثل همین آسیاب بادی ایرانی،

تاسف آور این جاست که این سازمان هایی که اکنون عنوان «میراث فرهنگی و تاریخی ایران» را دارند هنوز صدها بنای تاریخی و فرهنگی را که جزو میراث ملموس ما هستند، و دهها جشن و آیین ایرانی را که در کمتر کشوری شبیه شان هست را به یونسکو نفرستاده اند اما هر سال به زور و این کشور و آن کشور را دیدن (برای شریک شدن) چندین مراسم مذهبی – اسلامی را به یونسکو می فرستند مثل عاشورا، تاسوعا، اربعین و حتی روسای جمهورشان علی اکبر حسین و علی اصغر حسین را پیشنهاد داده اند .

البته این جماعتی که هیچ چیز از میراث فرهنگی و تاریخی نمی دانند، تا کنون کمتر موفق شده اند. و شاید می خواهند اکنون با گذاشتن پسوندی ایرانی مسجدی را به یونسکو بفرستند که اگر شانس بیاورند و انتخاب شود ما فردایش می فهمیم که مثلا «مسجد امام خمینی» و یا «مسجد شهید سلیمانی» بوده است

درست چون تعزیه که به عنوان یک اثر نمایشی ایرانی به یونسکو رفت و یا آیین های قالی شویی که باز به عنوان مراسمی کهن و محلی به یونسکو رفت و بعد شد تعزیه امام حسین و یا قالی شویان عاشورا..