کومار درافتاده در روز هشتم آبان ۱۴۰۱ در پیرانشهر کشته شد. به گفته منابع مطلع، او حدود ساعت هشت شب در میدان «محمد اوراز» هدف شلیک مستقیم ماموران با گلوله ساچمه‌ای «از فاصله ۳ متری» قرار گرفت.

با وجود این که به شدت زخمی شده بود، ماموران او را با خودرویی که پلاک شخصی داشت به اداره آگاهی پیرانشهر منتقل کردند.

منابع مطلع و شاهدان واقعه تاکید کرده‌اند که این نوجوان هنگام دستگیر شدن زنده بود و نفس می‌کشید اما، حدود ۱ ساعت و ۴۵ دقیقه بعد، هنگام انتقال به بیمارستان فاقد علائم حیاتی بود.

بر اساس گزارش اورژانس که به دست بی‌بی‌سی رسیده، امدادگران، «بعد از تماس اداره آگاهی» بر بالین مصدوم حاضر شده و او را به بیمارستان منتقل کردند.

در سربرگ گزارش‌های پزشکی و اورژانس، هویت مصدوم «مجهول‌الهویه» ذکر شده است اما توضیحات منتشر شده در آن‌ها با اطلاعات موجود درباره تاریخ و محل کشته‌شدن کومار درافتاده، بیمارستانی که به آن منتقل شد، سن و جراحات مشاهده شده بر پیکر او مطابقت دارد.

به منظور حفظ امنیت منابعی که این اسناد را در اختیار بی‌بی‌سی قرار داده‌اند، امکان انتشار اصل آن‌ها وجود ندارد.

گزارش اورژانس می‌گوید ماموران امنیتی جمهوری اسلامی مانع از «انجام هر گونه اقدام» به دست پزشکیارانی که با آمبولانس به بالین کومار رفته بودند شدند.

در این گزارش آمده کومار «در اثر تروما و برخورد ساچمه‌های گلوله‌ای دچار جراحات زیاد و فاقد علائم حیاتی بود.»

اما رساندن کمک های اولیه و تلاش برای احیای این نوجوان با ممانعت ماموران جمهوری اسلامی مواجه شد.

«نیروهای امنیتی و آگاهی … تاکید کردند که بنابه دستور، موظف به انتقال بدون درنگ مددجو به بیمارستان هستیم…بیمار بدون راه وریدی و بدون علائم حیاتی و بدون برقراری راه هوایی آنتوباسیون یا لارنژیال ماسک یا ... تحویل بخش اورژانس داده شد.»

آنتوباسیون یا لوله‌گذاری در نای به معنای قراردادن یک لوله قابل انعطاف در داخل نای است. این کار هنگامی صورت می‌گیرد که فرد نیاز به تنفس مکانیکی یا جلوگیری از استنشاق و کشیده شدن مواد خارجی (مانند محتویات حلق و معده) به داخل ریه داشته باشد.

لارنژیال ماسک یا ماسک حنجره، هم یک وسیله پزشکی است که راه هوایی بیمار را در طی فرایند بیهوشی یا زمانی که بیمار هوشیاری ندارد حفظ می‌کند.

دکتر مازیار صدری، فوق تخصص مراقبت‌های ویژه پس از دیدن این مدارک می‌گوید، گزارش بیمارستان نشان می‌دهد از آنجایی که این نوجوان پس از اصابت گلوله فورا تحت مراقبت قرار نگرفت، خون زیادی از دست داده و دچار شوک ناشی از کاهش حجم خون شده که به «ایست قلبی» منجر شده است.

«برخورد با مسائل این چنینی مانند تروما، وعوارض ناشی از گلوله، چاقو و خونریزی های شدید یک مسئله بسیار روزمره در بخش مراقب‌های ویژه است. این مسائل با درمان خیلی خوب و حمایتی کامل قابل رفع هستند و معمولا باعث مرگ نمی شوند. به محض اینکه با این بیماران برخورد می کنیم باید به سرعت درمان‌هایی مثل حمایت از راه هوایی و حمایت از گردش خون شروع شوند. اجازه اقدامات اولیه و نجات‌دهنده جان (برای کومار) داده نشده، تمام این مسائل منجر به یک مرگ کاملا غیرضروری شده که می‌شد به راحتی از آن پیشگیری شود.»

دکتر کیارش آرامش، مدیر انستیتو اخلاق زیستی در دانشگاه ادینبرو پنسیلوانیا هم تاکید می‌کند هر لحظه تاخیر در کمک به بیماری که دچار ایست قلبی شده می‌تواند فاصله بین مرگ و زندگی باشد.

«مطالعات نشان داده هر یک دقیقه که از ایست قلبی بگذرد، شانس نجات بیمار ده درصد کمتر می‌شود. از چهار دقیقه به بعد، سلول‌های مغزی شروع می‌کنند به مردن و حتی اگر فرد نجات داده شود ممکن است آسیب جدی و دائمی دستگاه عصبی مرکزی و مغزی برایش باقی بماند و اگر از ده دقیقه بگذرد دیگر فایده ای ندارد. حالا شما فرض کنید که کسی دچار ایست قلبی شده و کسانی ایستاده‌اند بالای سرش و مانع می‌شوند از این که در این فرصت طلایی به او خدمات حیاتی داده شود، این کار فرقی با کشتن یا تیراندازی به آن فرد ندارد.»