یدالله رؤیایی، مطرح‌ترین شاعر «حجم‌گرا»، شعر را از دهه‌ی سی آغاز کرد. نخستین مجموعه‌ی شعرش «نغمه‌های زندگی» است. پس از آن، مجموعه‌ی «بر جاده‌های تهی» را منتشر کرد. این اثر سه دفتری نشان داد رؤیایی در صدد پیمودن راهی متفاوت و ارائه‌ی شعری نامتعارف است. «بر جاده‌های تهی»، رؤیایی را شاعری نوپرداز و درعین‌حال تندرو معرفی کرد.

پس از انتشار «بر جاده‌های تهی»، رؤیایی در مقالاتی که به‌چاپ رساند، نظریه‌هایی درباب شاعری ارائه و چارچوب و تعریف تازه‌ای برای شعر عرضه کرد.

یدالله رویایی در شعر به مقوله فرم اهمیت ویژه‌ای می‌داد. رؤیایی ضمن‌آنکه تعریف خاصی از «فرم» به‌دست داد، اهمیت «فرم» را در شعر گوشزد کرده و آن را بنیادی‌ترین مسئله‌ی شعر معرفی کرد. از دیگر آثار رؤیایی «شعرهای دریایی»، «دل‌تنگی‌ها» و «من گذشته: امضا» است. «هلاک عقل به‌وقت اندیشیدن»، «چهره‌ی پنهان حرف»، «از سکوی سرخ» و «عبارت از چیست؟» نیز در شمار آثار وی در حوزه‌ی نقد و نظریه‌ی شعر است.