به قول سعدی بزرگ: نه قرار زخم خوردن نه مجال آه دارم. نه فراغت نشستن نه شکیب رخت بستن. نه مقام ایستادن نه گریزگاه دارم!

خامنه ای بیش از سه دهه با نیروهای نیابتی نان می‌خورد و سعی می‌کرد نفوذ و حیطهٔ عمل خود را گسترش دهد. اما حالا این نیروها به‌طور مداوم تحت فشار قرار گرفته و آسیب می‌بینند. در این وضعیت، نظام او با چالش های جدی مواجه شده که به‌طور مستقیم بر ثبات و امنیت داخلی‌اش تأثیر دارد.

به بیان دیگر، خامنه‌ای در تمام این سال‌ها پاسدار و بسیجی و لباس‌شخصی را با باد کردن نیروهای نیابتی سر پا نگه داشته بود. فضاسازی حول ۱۵۰هزار موشک آمادهٔ شلیک حزب‌الله در همین راستا بود. او می‌دانست اگر دست از تهدید با این یا آن نیابتی بردارد، به‌قول خمینی «ریح ولایت» خالی می‌شود. می‌دانست این جنایتکارانی که برای بقای این رژیم سوخت‌بر و کولبر می‌کشند و به چشم‌ها ساچمه شلیک می‌کنند، همگی بردگان قدرت هستند و اگر احساس کنند ولی‌فقیه‌شان از نظر سیاسی و نظامی قدرتی ندارد، بسیار سریع‌ متلاشی خواهند شد.

به‌دلیل ویران شدن همین عمق استراتژیک و تلاشی نیابتی‌هاست که ترس و وحشت سراپای رژیم خامنه ای را فراگرفته است. با از بین رفتن ریح و روح ولایت فقیه است که دیگر کسی برای فردایش امیدی نمی‌بیند؛ قالیباف در یک سخنرانی بارها فعل «نترسیم»! را برای نیروهایش صرف می‌کند، عراقچی هم با چهرهٔ رنگ و رو رفته کاسه گدایی برداشته و در تور منطقه‌ای به کشورهای مختلف التماس می‌کند که با پادر میانی مانع از گر گرفتن جنگ شوند.

کشوری مثل لبنان که در تیول حزب الله بود، در حال جمع کردن کاسه‌کوزه جمهوری اسلامی از آنجاست و بابت هر غلط اضافی، سفیر خامنه ای را احضار می‌کند. سوریه هم دیگر روی خوش به او نشان نداده و بی‌سر و صدا در حال فاصله گرفتن از تهران و «محور مقاومت» کذایی‌اش است.

کارشناسش در تلویزیون ابراز وحشت می‌کند که: امروز فضای پرمخاطره‌تری نسبت به سال گذشته است، آمریکا هواپیماهای سوخت‌رسانش را به منطقه آورده و هواپیمای بی‌۵۲ وارد منطقه شده!

بنابراین سنگرهای ولایت فقیه در خاورمیانه یکی پس از دیگری در حال فرو ریختن است و این همان باخت استراتژیکی جمهوری اسلامی است... و اکنون با شعله‌ور شدن اعتراضات و فوران خشم مردم در شرایط انفجاری جامعه شاهد امواج بیشتری از وحشت، ناامیدی و بی‌انگیزگی و ریزش در نیروهای حکومتی خواهیم بود.