چه خوب که به دنبال اعتراض خانم صدیقه وسمقی به خامنه ای در ارتباط با حجاب اجباری، بالاخره جمعی از زنان اصلاح طلب از جمله خانم طاهره طالقانی هم نسبت به حجاب اجباری و آزار و اذیت و خشونت دستگاه های حکومتی به زنان معترض شده اند.

البته این زنان اصلاح طلب به خوبی می دانند که زنان ایران چهل و پنج سال است که نه تنها از حجاب اجباری که از بسیاری قوانین انسان ستیز حکومت اسلامی در رنج هستند. این زنان اصلاح طلب به خوبی می دانند که در پی فاجعه انقلاب اسلامی فقط آزادی پوشش نبود که از زنان ایران گرفته شد، بلکه همه ی آزادی های حقوق بشری و قوانین پیشرفته ای را که در کشور ما برای حمایت از زنان بوجود آمده بود (به طوری که زنان خاورمیانه حسرت فقط بخشی از آن آزادی ها را داشنند) از دست دادیم.

حقوقی چون سن متمدنانه برای ازدواج، حق حفاظت از کودکان، حق قضاوت، حق طلاقِ، حق سفر، حق تحصیل مساوی، حق انتخاب شغل، حق حقوق مساوی در فضای آموزشی، هنری، و حرفه ای، و .. و دهها مورد دیگری که گویی به ناگهان هیولایی از اعماق قرون وسطا سر برآورده و به نام حکومت اسلامی قصد نابودی زنان یک کشور پیشرفته امروزی را دارد.

من دوست دارم به عنوان یک زن که از روز نخست با این انقلاب مخالف بودم، به سهم خود از این زنان اصلاح طلب قدردانی کنم که خوشبختانه پس از چهل و پنج سال، (و زودتر از مردان اصلاح طلب) به هوش آمده و (حداقل در این مورد خاص) به طور علنی معترض حکومت وحشی و افسار گسیخته ای شده اند که سال ها برای ماندگاری اش تلاش کرده اند.

اما دلم می خواهد از آنها بپرسم آیا می دانند که بیشتر این زنانی که در کوچه و خیابان درگیر مبارزه ای مدنی و بی توقف با این حکومت شده اند، خواست اصلی شان و خواست اصلی پدران و همسران و پسران شان نجات از شر کل این حکومت اشغالگر ایران ستبز می باشد؟ یا فکر می کنند با آرام کردن حکومت در این مورد خاصِ، شاید بتوانند عمر حکومت مورد قبول خودشان را دراز تر کنند؟

امیدوارم این گونه نباشد، و امیدوارم این زنان اصلاح طلب این شعار را که چند سالی ست بر زبان مردمان بسیاری جاری ست جدی بگیرند که:‌«اصولگرا اصلاح طلب دیگه تمومه ماجرا»؟ و کاش در این مورد هم هوشیاری به خرج دهند و چون زنان برخی کشورهای استعمارزده که در لحظه های حساس تاریخی موتور حرکت دهنده همسران و پسرانشان برای بیرون راندن اشغالگران بوده اند، آنها نیز برای نجات سرزمین مان از این اسارت هولناک همراه دیگر آزادی خواهان باشند.

و مطمئن باشند در ایران آزاد شده ی فردا کسی آنها را مجبور نخواهد کرد که از چه دینی پیروی کنند و چگونه لباسی بپوشند.