این سفر برای تمدید قراردادی مانند قرارداد ۲۵ساله با چین که مردم ایران آن را خائنانه و حتی رسانه‌های داخلی آن را «ترکمنچای دیگر» ی نامیدند، پیآمد گرایش نگاه به شرق خامنه‌ای است که کلان سیاست‌های نظام را تعیین می‌کند.

نگاه خائنانه‌ای که بسیاری از منابع کشور را قربانی سیاست‌های ضدمردمی خود کرده است، و این خاصه خرجی‌های خامنه‌ای برای کشورهای دیگر، صرفاً برای این است که چند صباحی سقوط حکومتش را به تأخیر بیندازد.

سیاستی که باعث برباد رفتن بسیاری از امکانات کشور شده، آن هم در شرایطی که رابطه با این کشورها دردی از دردهای لاعلاج حاکمیت را حل نکرده و بن‌بستی را نمی‌گشاید.

روزنامه جهان صنعت، رابطه روسیه و جمهوری اسلامی را غیر راهبردی دانسته و در این باره نوشت: در بهترین شرایط می‌توان گفت که رابطه روسیه با ایران یک رابطه تاکتیکی و راهکنشی است. به این معنا که هر وقت تضاد منافع استراتژیک خود را با این رابطه تاکتیکی در تضاد ببیند این تضاد را به نفع رابطه راهبردی‌اش با سایر کشورها حل می‌کند. یعنی این‌که سربزنگاه نظام را قال می‌گذارد.

روزنامه جمهوری اسلامی هم با عنوان «به کجا چنین شتابان» نوشت: اکنون با رفتن به سوی قراردادهای بلندمدت با چین و روسیه، در چارچوب رابطه متوازن حرکت نمی‌کنیم و سیاست «نه شرقی – نه غربی» را به خیابانی یکطرفه تبدیل کرده‌ایم که به شرق می‌رود. روسیه با این‌که در سوریه از قدرت نظامی ما حداکثر استفاده را برای حفاظت از منافع استراتژیک منطقه‌ ای خود برد حاضر نشد به ایران سلاح هایی را بدهند که به بعضی کشورهای همسایه و منطقه ما داده‌اند. واقعیت این است که منافع رابطه روسیه با سایر کشورهای دیگر خصوصاً کشورهای پیشرفته غربی بسیار بیشتر از منافع آن با ایران است.