جایزهٔ صلح امسال کمیتهٔ نوبل به دو روزنامه نگار؛ ماریا رسا Maria Ressa و دیمتری موراتف Dmitry Muratov به خاطر مبارزه برای آزادی مطبوعات تعلق گرفت. اعطای این جایزه ها، یک بار دیگر به وجدان های بیدار هشدار می دهد که آزادی بیان و آزادی مطبوعات، به خودی خود تحقق نمی یابند و باید برای برقراری و حفظ آنها، سخت کوشید و برای گردش آزاد اطلاعات با چراغِ شجاعت در دست، از دشواری ها و ناهمواری ها نهراسید.
کانون نویسندگان ایران (در تبعید) و انجمن قلم ایران در تبعید خرسندند که کمیتهٔ نوبل برای نخستین بار جایرهٔ صلح خود را به دو روزنامه نگار داد که با وجود خفقان و شرایط مرگبار در کشورهایشان، با شجاعت و صداقت از آزادی، به ویژه از آزادی مطبوعات دفاع کرده اند. دمکراسی، بدون آزادی بیان و آزادی مطبوعات و آزادی های اجتماعی دیگر، نمی تواند به دست آید و پابرجای بماند.

نویسندگان ایرانی، به ویژه در جمهوری اسلامی، مورد سرکوب و شدیدترین آزارهای حکومتی و آسیب های ناشی از آن قرار گرفته اند. تقدیر و بزرگداشت آنان، تقدیر از شجاعتی ست که برای بهبود اوضاع و وضعیتِ زندگانی مردم، به کار رفته و نمود پیدا کرده است.

همینگونه که امروز، جهان آزاد به آزادی مطبوعات توجه نشان داده، تعلق جایزه باربیِ انجمن قلم آمریکا به سه نویسندهٔ هموند کانون نویسندگان ایران؛ رضا خندان مهابادی، کیوان باژن و بکتاش آبتین نیز، نشان از حساسیت افکار همگانی جهان نسبت به حکومت جهل و جنونِ جمهوری اسلامی است. پیروزی مردم بر ننگین ترین حکومت تاریخ معاصر ایران، بدون توجه و رویکردِ افکار همگانی به سرکوب و کشتار در جمهوری اسلامی ایران و بدون پشتیبانی مردم آزادهٔ جهان از مبارزهٔ نویسندگان و هنرمندان کشور و دگراندیشان، اگر محال نباشد، بی تردید امری سخت و دشوار خواهد بود.

جایزهٔ ادبیات کمیتهٔ نوبل نیز، امسال به عبدالرزاق گورنه که در تانزانیا متولد شده است، تعلق گرفت. این نویسندهٔ توانا و دردآشنا در جوانی برای گریز از سرکوب و دیکتاتوری، ناگزیر به ترک زادگاه خود شد. عبدالرزاق گورنه، نویسندهٔ برجسته ای ست که هم جهان سرکوب وُ هم جهان تلخ تبعید را تجربه کرده و به خوبی می شناسد.

تقدیر از روزنامه نگاران و نویسندگان مبارز و متعهد که در جای جای جهان برای تداوم دمکراسی و گردش آزاد اطلاعات خطر می کنند، در حقیقت تقدیر از شجاعت وُ تعهد مردمی وُ مبارزه برای بهبودِ سرنوشت انسانی ست.