گزارش ها نشان می دهد در این سال ها هزاران هزار صنعتکار هنرمند ایرانی کارشان را از دست داده و خانه نشین شده اند. حجره های اطراف میدان نقش جهان، جایی که روزگاری محل فروش بهترین نمونه های هنر دستی صنعتکاران ایرانی بود، اکنون جایگاه فروش اجناس بی کیفیت و ماشینی چینی شده است. حتی پارچه های قلمکار و اشیای منبت کاری اصفهانی نیز جایش را به بدلی ساخت چین داده اند و بسیاری از توریست های ناآشنا به این هنرها آن ها را به نام «هنر دستی ایرانی» می خرند. در شهرهای دیگر ایران هم، چین همین بلا را بر سر صنعت و صنعتکاران آورده است.

اما در روزهای اخیر آژانس های گردشگری نسبت به حضور چینی ها در ارتباط با گردشگری در ایران هم معترض شده اند. آن ها می گویند: «زمانی دانشجویان چینی به عنوان راهنما در تورهای گردشگری بودند، حالا خانه هایی را کرایه کرده اند و به صورت هتل غیرمجاز از گردشگران چینی پذیرایی می کنند و در کنارش رستوران چینی غیرمجاز درست کرده اند و غذا می فروشند.»

راهنمایان گردشگری ایرانی می گویند: « انبوه گردشگران چینی که به ایران می آیند هیچ سودی برای ایران ندارند، علاوه بر آن چرخه ی گردشگری را در ایران معیوب کرده اند. ما بارها به سازمان میراث فرهنگی مراجعه کرده ایم اما هیچ واکنشی از سوی آن ها نبوده است». جالب است که مرتضی رحمانی‌موحد ، معاون سازمان گردشگری کاملا منکر چنین سخنانی می شود و می‌گوید: «اقامتگاه هایی که حرفش است، اصلا کاربری گردشگری ندارند. آن ها یک سری ساختمان هستند که اتباع چینی ساکن در ایران اجاره می کنند و هیات های تجاری کشورشان را در آن اقامتگاه ها پذیرایی می کنند .»

البته حرف های مسئول سازمان گردشگری از نوع همان سخنانی ست که در زمان احمدی نژاد تحویل مردم می دادند. متاسفانه حضور چینی ها و روس ها در ایران شباهت زیادی به حضور استعمارگران قرون وسطا در کشورهای استعمارزده دارد. آن ها در همه چیز آزادند، حتی در مسایلی که حکومت به شدت نسبت به آن سختگیری دارد، مثل آزادی پوشش زنان. در واقع آن ها صاحب همه چیز ایران شده اند، از تصاحب میراث طبیعی ایران گرفته تا کنترل سیاست و اقتصاد و فرهنگ؛ و هر روز که می گذرد استقلال و هویت ملی و فرهنگی ما را بیشتر به سوی نابودی می کشانند.